Lieve kinderen,

Jullie zetten natuurlijk allemaal je schoen zodat Piet er wat in kan doen. Maar weten jullie hoe dat is gekomen dat alle kinderen hun schoen zetten? Ik zal het jullie vertellen.

Lang geleden woonde er aan de oever van een brede rivier een arme visser met zijn vrouw. Ze woonden in een stenen huisje langs de oever. De visser had een klein bootje om te gaan vissen. De visser en zijn vrouw hadden geen kinderen en dat bracht hen veel verdriet. Elke dag baden ze om een kind en op een dag werd hun gebed verhoord. Ze kregen niet één kind maar twee tegelijk. Een jongen en een meisje. De visser en zijn vrouw waren zielsgelukkig met hun tweeling. De arme visser deed zijn best om veel vis te vangen voor zijn kinderen. Maar de vis wilde niet bijten en zo bleven ze arm.

Na een zomer met heel weinig regen stond het water in de rivier zo laag dat de visser ver moest roeien om nog vis te vangen. Zijn vrouw was hout aan het sprokkelen langs de oevers en de twee peuters speelden langs het water. Ze konden nog niet lopen en ze kropen over het zand. Ze zagen een heuveltje en daar wilden ze bovenop kruipen om te spelen. Maar de heuvel was eigenlijk een eiland midden in de rivier. En toen de tweeling daar op de heuvel rondkroop wist hun moeder niet dat ze daar speelden. Ze hoorde de kleintjes wel kirren en lachen daar op die grote zandheuvel.

Onverwacht begon het water in de rivier te stijgen doordat er regen viel in de bergen in de verte. Binnen enkele minuten zaten de twee peuters op een eiland waar ze niet meer vanaf konden komen. Toen zag hun moeder ze rond kruipen en ze schrok en wilde naar haar kinderen toe. Het water stroomde te wild en ze kon er niet komen. Ze huilde, riep en stak haar armen uit naar haar kinderen maar ze kon er niet bij komen. En nog altijd steeg het water. Het steeg zo hoog dat de twee kleintjes op een heel klein stukje kwamen te zitten in de wilde stroom. Ze huilden en staken hun armpjes uit naar hun moeder. Zij stond tot haar middel in het water maar kon niet naar haar kinderen. Toen zag ze aan de overkant een man op een wit paard aankomen. Hij droeg een rode mijter en een rode mantel. Het was de goedheiligman die daar voorbij reed. Hij zag de kinderen op het piepkleine eilandje en hun moeder aan de overkant. Ook hij kon niet naar de kinderen toe. Amerigo zou ook worden meegesleurd door het water. Sint kwam van zijn schimmel en ging aan de rand van het wilde water staan. Wat kon hij doen?

Sint wist het! Hij trok zijn grote rijlaarzen uit en met een zwaai gooide hij ze bij de kleintjes op het eilandje. De peuters zagen de grote laarzen liggen en kropen er heen. In elke laars kroop een kind en toen het water het eiland liet verdwijnen dreven de laarzen van Sinterklaas naar zee. Sinterklaas kon nog net zien dat zijn dobberende laarzen de zee op dreven maar hij kon niks doen. Maar de oude visser was daar aan het vissen en zag ineens twee grote witte laarzen aan komen drijven. Hij hoorde kinderstemmetjes en tot zijn verbazing vond hij zijn beide kinderen. Elk in een laars. Met zijn kleintjes en de laarzen roeide hij terug naar het land. Daar stond de Sint op het strand te wachten op hem. De visser gaf Sint Nicolaas zijn laarzen terug. Een wonder had zijn kinderen gered.

Toen de verjaardag van de Sint dichterbij kwam zette de visser uit dank de schoentjes van zijn kleintjes bij de schoorsteen met hooi en een wortel voor het paard van Sinterklaas. En toen Sinterklaas die schoentjes zag staan glimlachte hij en keek eens naar zijn eigen laarzen. Hij was blij dat hij ze terug had. De wortel en het hooi waren voor Amerigo en de kinderen kregen van Sint iets lekkers in hun schoentjes.

De kinderen vertelden de volgende ochtend aan hun vriendjes dat ze dat lekkers gevonden hadden in hun schoentjes. Die geloofden het eerst niet. Maar voor de zekerheid zetten zij ook hun schoentjes bij de schoorsteen. Ook daarin deed Sint iets lekkers.

En vanaf die dag doen alle kinderen het net zo. Jij toch ook?