Heel lang geleden was er koppel met een grote kinderwens. Ze wilden koste wat het kost een kindje, al was het maar heel klein kindje, zo groot als een hazelnootje.

Hun innige wens kwam dan ook uit. De mamma beviel ze op een prachtige dag van een meisje. Ze noemde haar Hazelnootje. Het was mooi en dapper kind.

Op een dag had de vader van Hazelnootje werkmannen in dienst genomen om een stuk grond te ploegen. De vader van Hazelnootje bracht de werkmannen altijd hun lunch. Maar op een dag had hij andere plannen en kon hij de lunch niet naar de mannen brengen. Hij wilde naar de markt wilde en zou later op de dag terugkeren naar huis. "Ik kan de mannen vandaag geen lunch brengen, vraag of de buren dit willen doen," zei haar vader. Hazelnootje wilde zelf het eten brengen. "Geen denken aan, geen denken aan… zo zal je al mijn werkmannen wegjagen," zei de vader. Hij benadrukte aan zijn vrouw dat zij onder geen enkele voorwaarde, Hazelnootje hiervoor op pad mocht sturen.

Hazelnootje was heel slim en praatte haar moeder om zodra haar vader was vertrokken. "Laat mij alsjeblieft gaan, ik ben ook maar een mens," zei ze met een poeslieve stem. Haar mama kon Hazelnootje niet op andere gedachten brengen. "Ik zal ze gewoon hun lunch brengen en dan kom ik heel snel terug. Ze zullen heus niet bang voor me zijn," zei Hazelnootje.

Haar mama gaf uiteindelijk toe en liet haar maar gaan. Het mandje vulde ze met eten en drinken. Hazelnootje was klaar om te vertrekken en ging in de oor van het paard zitten.

Het hele dorp keek het paard heel vreemd aan. Hoe is dat nu mogelijk? Ze horen een stem maar ze zien niet wie het paard berijdt. Hazelnootje kwam uiteindelijk aan op de plek van haar bestemming. De werkmannen konden hun ogen niet geloven. Er is niemand die het paard berijdt en toch spreekt er iemand. "Ik ben ook maar een mens zoals jullie, ook al zien jullie mij niet," vertelde Hazelnootje. "Wees daarom niet bang," zei ze verder. De werkmannen keken elkaar vol ongeloof aan. Horen jullie dat ook? "In dit mandje heb ik jullie lunch," zei ze.

Een paar werkmannen raakten in paniek en maakten dat ze wegkwamen. Ze vluchten weg omdat ze dachten dat het paard bestuurd werd door de Duivel. Een paar mannen overwonnen hun angst en kwamen daarna toch terug. Die werkmannen luisterden aandachtig en namen wat er in haar mandje was van eten en drinken. Een reuze honger hadden ze. Heel snel aten en dronken ze en legden alles weer wat over was in het mandje. "Bedankt en tot ziens," zei Hazelnootje heel vrolijk. Dat was leuk om te doen dacht ze bij zichzelf.

De werkmannen staarden de paard aan en konden het steeds niet geloven wat hun daarnet overkwam. Wat hebben we net meegemaakt vroegen ze zich af. "Was dat nu echt de Duivel die hun eten bracht?"

Hazelnootje keerde daarna naar huis. "Mama, ik ben terug," zei ze blij. Haar moeder was verbaasd haar zo snel terug te zien. "Waren ze niet bang van je?" vroeg ze zich af. "Er waren een paar van die stomme angsthazen die weggelopen zijn, maar daar trek ik mij niets van aan," zei Hazelnootje en ging verder tot de orde van de dag.

Na enige poos zei haar moeder: "Ik heb water en wat stro nodig voor onze koe." - "Ik zal gaan, mama." Papa is nog altijd niet teruggekomen," bood Hazelnootje enthousiast aan. "Iemand moet het toch doen," zei ze toen ze al in de oor van het paard sprong. Haar mama gaf haar weer de toestemming om te gaan, want ze is heel trots op haar dappere dochter.

En zo gebeurde het dat Hazelnootje weer in de oor van het paard zat. Ze bestuurde hem tot ze bij de waterval aankwam. Iedereen die haar stem hoorde liep weg. "Jullie gaan nu mijn lege flessen vullen. Die leggen jullie hier in dat mandje op de rug van de paard," zei Hazelnootje. "Wees alsjeblieft toch niet bang ik ben geen Duivel maar een mens," zei ze met haar zoete stem. Er kwamen een paar meisjes terug om de lege flessen uit het mandje te halen. Ze vulden die heel snel en legden die terug in haar mandje. "Dat ging vlot," dacht Hazelnootje nog. "Dank je wel, mijn mama zal jullie heel dankbaar zijn," giechelde ze. Die arme meisjes keken het paard nieuwsgierig aan toen hij de waterval verliet. "Wat was dat in hemelsnaam?" vroegen de meisjes zich af.

Hazelnootje was onderweg heel vrolijk aan het fluiten. De voorbijgangers keken het paard vol verbazing aan, hun mond viel zelfs open. Hazelnootjes mama had ook gevraagd om wat bos gras mee te brengen voor de koe. Ze reed het paard tot ze in het midden van het veld aankwam. Daar stopte ze. "STOP!" riep ze tegen het paard. De mensen die daar het gras aan het afsnijden waren lieten alles vallen en vluchten weg. "Een Duivel! Een Duivel" riepen ze verschrikt.

Hazelnootje was het beu om dat altijd en overal te horen. "Ik ben geen duivel, maar een mens," riep ze heel luid. "Als jullie nu niet gaan doen wat ik jullie zeg, laat ik niemand hier het gras afsnijden," zei ze heel bazig.

De mensen die daar waren keken naar het paard maar ze zagen niets. Ze waren heel bang. "Jullie vullen nu mijn zakken met gras," zei Hazelnootje kwaad. Maar niemand die iets deed. Ze waren verstijfd van angst. "Ik ga niet weg voor mijn beide zakken gevuld zijn met gras," zei ze koppig. Heel snel sneden ze het gras af en vulden zo de zakken die op de rug van de ezel zat. Heel snel deden ze dat, want ze wilden zo vlug mogelijk van de duivel af.

Ze waren er overtuigd van dat de deze opdracht van de Duivel kregen. Na een tijdje hadden ze haar zakken vol gevuld met gras en haar flessen water zaten ook goed in haar mandje. Ze lachte de mensen uit en ging daarna tevreden weg.

Thuis aangekomen verraste ze haar moeder nog eens. "Mama, kijk maar in het mandje," riep ze heel opgetogen. Haar mama was zo trots op haar. "Dank je lieverd," zei haar mama glimlachend. Haar mama nam de volle mand mee naar de stal waar de koe wachtte op zijn eten. Ze goot het gras in een grote emmer, voordat ze iets door had viel haar dochtertje mee in de emmer. De koe had een grote honger. Toen hij zijn hoofd in de emmer stak snoof hij Hazelnootje in zijn neus op. Het kietelde in zijn neus en de koe werd hysterisch.

Inmiddels kwam de papa van Hazelnootje ook thuis aan. Toen hij zag dat de koe in paniek was, liep hij naar de koe om haar te kalmeren. Hij kon de koe helemaal niet tegenhouden en de koe viel bijna over een brug. Ze viel over een rots en had zich zwaar gewond. De papa van Hazelnootje nam de koe mee en slachtte haar om het vlees te verkopen. Verschillende mensen in het dorp kochten het vlees.

Er was een man in het dorp die de kop van de koe had gekocht, want hij was er dol op. Toen hij die meenam naar huis viel Hazelnootje onderweg in zijn mantelzak. Op weg naar huis begon Hazelnootje met hem te praten, vanuit zijn mantelzak. De man dacht dat hij zot was geworden, hij hoorde een stem maar ziet niemand.

Uiteindelijk thuis aangekomen, ging hij zitten en legde hij zijn mantel op de stoel. Toen was hij weer normaal dacht hij, er is iets in de mantel. Hazelnootje sprong na een tijdje naar een potje dat in de keuken stond. Dat was een spaarpot van het gezin. Er zat heel veel geld in. En ze begon vanuit de keuken met hun te praten. Iedereen was in paniek. Ze vluchten allemaal weg. "Wat is dat, horen jullie dat ook?" riepen ze allemaal heel luid door elkaar. De buren wisten ervan en hadden gehoord dat ze misschien met de duivel te maken hadden.

Na een tijdje was het hele dorp ervan op de hoogte. Het bereikte ook de mama en de papa van Hazelnootje. Haar mama wist heel zeker dat het haar dochtertje was die de mensen wegjaagden. Ze ging naar hun toe. "Ik heb gehoord dat jullie misschien met de duivel te maken hebben," zei ze. Iedereen keek haar aan. Zou zei hun kunnen helpen? "Ik kan jullie helpen. Jullie zullen heel snel van de duivel bevrijd zijn," zei ze heel serieus.

"Maar eerst maken we een paar afspraken," ging ze weer verder. "Hoeveel geld geven jullie mij als ik jullie van de duivel zal genezen," zei de mama van Hazelnootje. De man zei: "We geven je wat je maar wilt, we willen gewoon verlost worden." Ze was heel blij dat te horen want dat betekent dat ze haar geloven.

"Dat is goed, maar ik wil ook dit potje hier anders doe ik het niet," zei ze. "Natuurlijk, je mag het hebben," zei de man. Ze deed daarna alsof ze een spreuk uitsprak en Hazelnootje herkende de stem van haar moeder.

"Ik ben je mama, ik neem je terug mee naar huis," zei ze heel zachtjes. Iedereen in het huis stond afwachtend te kijken.

"Voilà, het is gebeurd, vanaf vandaag zullen jullie geen last meer hebben van de duivel," zei haar mama heel overtuigend. Iedereen was heel erg blij en opgelucht. "Dank je wel mevrouw, dank je," zei de man. Iedereen bedankte haar, want ze hoorden inderdaad niets meer. Ze kreeg dat potje met geld mee en ook de gevraagde muntstukken.

De mama van Hazelnootje keerde samen met haar dochtertje veilig terug naar huis, waar haar man stond te wachten. Thuis spraken ze over wat hun dochtertje toch allemaal had uitgespookt. "Ik heb toch voor veel goeds gezorgd en er is mij niets overkomen, mama. Je wou mij maar niet laten gaan," zei ze lachend.

Haar ouders waren heel trots op haar en ze zijn meer gelukkiger nu ze Hazelnootje hebben. Dat was hun wens, een dochtertje ook al was ze maar zo groot als een hazelnootje. En samen leefden ze nog heel lang en gelukkig!