Lang geleden leefde er in Tbilisi een koopman die een dochter had waarop hij erg gesteld was, want ze blonk uit in schoonheid en verstand. Deze vader had zich dan ook vast voorgenomen haar niet te laten trouwen met de eerste de beste, maar alleen met iemand die over uitzonderlijke eigenschappen beschikte. Dit raakte algemeen bekend.

Nu leefde er in Erzurum een man die de volgende uitzonderlijke eigenschap had: als hij zijn handen voor zijn ogen hield en op de grond ging liggen, zag hij alles wat er op de wereld gebeurde. En in Bukara woonde een man met een geweer dat altijd raak schoot. Iets verder dan deze twee leefde in Afghanistan een man die uit hout kleine stoeltjes vervaardigde; als men plaats nam op een van deze stoeltjes vielen alle afstanden weg.

Deze drie uitzonderlijke mannen gingen ieder voor zich op weg om de hand van de dochter van de koopman in Tbilisi te vragen. Ze kwamen er op dezelfde dag aan en maakten hun opwachting bij de koopman. "Nu goed opgepast," zei deze. "Om te beginnen wil ik weten wat er van jullie te verwachten valt."

"Ik kan alles zien wat er op aarde gebeurt," zei de man uit Erzurum.

"Ik heb een geweer dat altijd raak schiet," zei de man uit Bukara.

"En ik vervaardig stoeltjes waarop men in een oogwenk afstanden reist waarvoor men anders maanden nodig zou hebben," zei de man uit Afghanistan.

"Jullie zijn alle drie serieuze gegadigden," zei de koopman. "Nu moet ik dus uitzoeken wie van de drie het meest in aanmerking komt."

"Zoek het rustig uit," zeiden de drie mannen. "Wij wachten geduldig."

De volgende morgen echter kwam de koopman de drie mannen vertellen dat in de nacht zijn dochter plotseling verdwenen was. Hij zei erbij: "Nu komen jullie uitzonderlijke eigenschappen goed van pas. Doen jullie alsjeblieft je best om haar terug te brengen." De drie mannen keken elkaar eens aan. Tegen de man uit Erzurum zeiden toen de andere twee als uit één mond: "Kijk jij eens vlug waar ze is."

De man uit Erzurum deed zijn handen voor zijn ogen, ging liggen en zei dadelijk: "Ik zie het al! In de Zwarte Zee ligt een eiland. Op dat eiland staat een kasteel. In dat kasteel woont een boze tovenaar. De boze tovenaar houdt het meisje gevangen."

"Ik ga er dadelijk op af," zei de man uit Afghanistan. "Op een van mijn stoeltjes ben ik er in een wip."

"Ik ga met je mee," zei de man uit Bukara. "Ik zal haar terugbrengen naar haar vader, wat het ook aan inspanningen zal kosten!"

De man uit Afghanistan timmerde een stoeltje, ging erop zitten en schoof een eindje opzij, zodat de man uit Bukara er nog naast kon.

In een wip waren ze op het eiland in de Zwarte Zee. Ze stonden voor het kasteel van de boze tovenaar die juist uit een raam keek, wat hem duur te staan kwam, want de man uit Bukara schoot hem met zijn geweer dat nooit miste, dwars door zijn hoofd. Nu de tovenaar niet meer tussenbeide kon komen, was het niet moeilijk het meisje te bevrijden en met haar terug te reizen; al zaten ze op de terugweg wel erg krap met zijn drieën. Maar het voornaamste was toch: het meisje was veilig terug van haar reisje. Wat gebeurde er verder? De mannen, die alle drie op haar verliefd waren geworden, kregen de grootste ruzie. Ieder van de drie vond dat hij meer had gedaan om het meisje te bevrijden dan de andere twee.

"Als ik niet had gezien waar ze was..." zei de man uit Erzurum.

"Als ik er niet snel heen was gereisd..." zei de man uit Afghanistan.

"Als ik de boze tovenaar niet uit de weg had geruimd..." zei de man uit Bukara.

"Als ik jullie zo hoor kijven..." zei het mooie en verstandige meisje. Ze trouwde met een man die uitzonderlijk aardig was. Maar de drie die haar bevrijdden uit de macht van de boze tovenaar staan nog altijd te kijven wie van de drie de gelukkige zal zijn.