In de tijd van de kruistochten trok menig ridder, vorst of koning uit de Europese landen met zijn gewapend volk naar het Heilige Land. De ongelovigen hadden daar de stad Jeruzalem veroverd, en dus was het de plicht van ieder goed Christen, met het zwaard te hulp te snellen.

Diezelfde situatie deed zich ook in Brussel voor. Iedereen, die maar een wapen kon dragen, stelde zich onder het vaandel van heer Godfried van Bouillon, en onder fanfareklanken en klokgelui verlieten de mannen Brussel.

Maar de fanfareklanken waren spoedig verstomd; droefheid en rouw deden in de straten hun intrede. Weken en maanden gingen voorbij, maar van de kruistocht werd taal noch teken meer vernomen. Dat was de reden, dat het dagelijks gelach en gekijf van de vrouwen bij de bron niet meer was te horen. In plaats daarvan klonk er achter de gesloten vensters steeds vaker gezucht en geweeklaag.

Een heel jaar lang bleven de vrouwen in Brussel verstoken van elk levensteken van hun mannen en geliefden. Grauw en gerimpeld werden hun gezichten, hun trotse gang veranderde in de slepende tred van een oude vrouw en weldra was er niet veel meer over van de mooie vrouwen, die eens van hun mannen afscheid hadden genomen.

Op een dag, om precies te zijn op de 28e januari, verscheen aan de Leuvense poort een onbekende ruiter op een met schuim bedekt paard. Zijn harnas zat onder het stof en stinkende modder, daarom behoefde geen fanfare zijn komst te melden. De burgeressen, rijk en arm, dienstmeisjes en boerinnen, de vrouw van de rechter en van de smid, het liefje van de wachtpost, kortom, alle vrouwen en meisjes die alleen in de stad waren achtergebleven, kwamen toelopen om naar de boodschap van de onbekende ruiter te luisteren.

En deze boodschap klonk de vrouwen als hemelse muziek in de oren: "Jeruzalem werd door de mannen van Brussel veroverd, en de dapperste onder hen, heer Godfried, werd daar tot heerser uitgeroepen. Maar dat is nog niet alles. Heer burgemeester Shayes Iaat bekend maken, dat hij met zijn dappere mannen tegen zonsondergang terugkeert. Ze hebben Leuven al bereikt..."

Misschien wilde de ruiter nog iets zeggen, misschien ook niet. Vast staat echter, dat hij niet meer aan het woord kwam. De vrouwen begonnen door elkaar heen te gillen en te schreeuwen. Ze liepen onmiddellijk naar de poort, gingen op de grond zitten en staarden in de verte naar Leuven, waar hun mannen vandaan zouden komen.

Gelukkig hoefden ze in het gure januariweer niet lang te wachten, of zouden ze plotseling geen last meer van de kou hebben gehad? Maar deze dag kwamen hun geliefden werkelijk naar huis, en de vreugde kende geen grenzen.

Denk nu niet, dat de vrouwen hun mannen op de plaats lieten staan. Welnee! Ze namen hun mannen op de rug, droegen ze door de stegen en straten naar huis, regelrecht naar bed!

En pas de volgende dag begon de viering van de succesvolle kruistocht, die gelijk een hele maand duurde. Toernooien, wedstrijden en feestmaaltijden vonden er plaats.

Maar dat is nog niet alles. Het belangrijkste van deze hele geschiedenis is, dat het sinds die 28e januari weer een plezier was om naar de Brusselse vrouwen te kijken. Misschien is daardoor de gewoonte ontstaan, dat de vrouwen van Brussel ieder jaar op deze dag hun mannen op de rug nemen en rechtstreeks naar bed dragen, precies zoals het vele, vele jaren eerder was gebeurd.