Vroeger had de kameel een gewei en een lange glanzende staart. Op een dag stond hij te drinken uit een beek. Daarbij bewonderde hij zijn eigen spiegelbeeld in het water. Plotseling dook een hert naast hem op (herten hadden toen nog geen gewei).

"Beste kameel," zei het hert, "ik moet naar een feest en ik wil er graag zo mooi mogelijk uitzien. Kan ik je gewei lenen?"

De kameel leende het hert zijn gewei.

Even later kwam het paard (paarden hadden toen nog geen staart) naast de kameel staan en hij zei: "Beste kameel, kan ik je zijden staart een dagje lenen. Hij kleurt zo prachtig bij mijn benen."

De kameel leende het paard zijn staart.

De dagen gingen snel voorbij, maar de kameel bleef zonder staart en zonder gewei. Als hij aan het hert vroeg: "Wanneer geef je mijn gewei terug?" dan lachte het hert en zei heel vlug: "Pas als je staart je hoeven raakt!" En als hij aan het paard vroeg: "Wanneer krijg ik mijn staart terug?" dan hinnikte het paard heel vlug: "Als je weer loopt met een gewei, krijg je weer je staart van mij!"

Daar schoot de kameel dus weinig mee op. Zonder versiering op zijn kop en zonder zijn prachtige zijden staart, is de kameel het aanzien niet waard. Dat weet hij zelf het beste en ook weet hij wel waarom, en daarom kijkt hij bij het drinken telkens even om.