Een van de deugden die het meest beoefend wordt is berusting. Er zijn ook heel wat spreuken en gezegden in de trant van: De mens wikt, God beschikt, of: Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje.

Vaak geven de dieren het voorbeeld aan de mensenkinderen. Zo ook de ezel. Urenlang wordt hij op het heetst van de dag in de brandende zon gezet, met vrijwel niets te eten, bovendien bedolven onder een lading niet verdiende stokslagen. Hij wordt geschopt en getiranniseerd door de kinderen en toch verdraagt hij maar alles. Hij berust zelfs zo in zijn lot dat het niet eens in hem opkomt om eens flink met zijn achterbenen in het rond te trappen.

Zo is er dan ook een gezegde: Berustend als een ezel, die uitgehongerd en gewond nog stenen torst. Getuigen van zoveel geduld, de engelen, zochten op een dag de Hemelvader op en pleitten voor de zaak van het arme dier. "Werkelijk," zeiden ze, "een dier met zulk voorbeeldig gedrag verdient het van het paradijs te genieten na een leven vol van zoveel lijdzaamheid." Er werd druk overlegd in de hemel en al snel werd het besluit genomen: het eerste het beste ezeltje dat zou sterven zou toegelaten worden in de hemel.

Zo gebeurde het dat een ezel naar de hemelpoort gevoerd werd. De engelen zagen het als hun plicht om hem er zelf heen te voeren. Maar heel voorzichtig stak het ezeltje alleen zijn neus om de hoek van de poort. Hij bekeek de hemel eens goed, vond het heel mooi, maar toen hij zag hoeveel kinderen er rondliepen, weigerde hij om nog verder te lopen.

Met de schrijnende herinnering aan alles wat de kinderen hem op aarde hadden aangedaan nog vers in het geheugen, begon hij luid te balken om zijn weigering duidelijk te maken. De engelen konden er niets aan doen: even koppig als geduldig, zette het dier zich schrap met zijn poten, weerstond al het rukken en trekken en maakte rechtsomkeert. Maar zijn snuit, die heel even gebaad had in het hemels licht toen hij bij de deuropening stond, was helemaal wit geworden.

En sindsdien hebben alle ezeltjes een witte neus.