Uilenspiegel kwam in Neurenberg en hoorde, dat het ziekenhuis overvol was; de mensen hadden het er zo goed, dat verscheidene van hen er zo lang mogelijk bleven, in plaats van weer zo gauw als 't kon aan 't werk te gaan. Tijl ging de directeur van 't gasthuis opzoeken en gaf zich uit voor wonderdokter. "Voor tweehonderd gulden zal ik al uw zieken genezen," bood hij aan, "u behoeft me pas te betalen, als ze allemaal vrijwillig het ziekenhuis verlaten hebben, omdat ze zich genezen gevoelen." Daar kon-ie geen kwaad mee, dacht de directeur, en hij nam het voorstel aan.

De volgende dag verscheen Uilenspiegel in het ziekenhuis, deftig in het zwart gekleed als een geleerde dokter. Met elk van de zieken had hij een onderhoud onder vier ogen en dan vertelde hij, maar niemand mocht het doorvertellen, dat hij een geheime drank zou klaarmaken, die alle zieken genas. En hij boog zich voorover en fluisterde verder: "Ik moet er een van jullie voor verbranden en uit zijn as mijn drank bereiden. Wie ik daarvoor neem, kan mij natuurlijk niet schelen, want ik ken jullie geen van allen. Ik zal er de ziekste maar voor uitzoeken. Morgenochtend kom ik met de directeur op de zalen en dan zal ik roepen: "Wie genezen is, kan vertrekken." Wie wil, kan dan weggaan. Uit de overblijvende zoek ik dan degene uit, die met zijn leven dat van de anderen redden moet."

De volgende morgen betrad Tijl met de directeur de ene zaal na de andere. Het bleek, dat iedereen zich al tot vertrekken gereed had gemaakt en als Tijl riep: "Wie zich genezen voelt, kan gaan," dan liep de hele zaal leeg. Allen, tot de werkelijke zieken toe, haastten zich om weg te komen, liever dan de kans te lopen, verbrand te worden.

Toen alle zalen ontruimd waren, was de directeur erg in zijn schik met de wonderbare massa-genezing en betaalde grif de tweehonderd gulden uit. Een paar dagen later kwam de ene zieke na de andere zich weer aanmelden, maar de wonderdokter was al lang afgereisd.