Een boer in de Oekraïne had een hond die Sjerko heette en die al heel oud was. "Een oude hond is alleen maar tot last," zei de boer op een kwade dag en hij joeg Sjerko van zijn erf. Wat was die Sjerko teleurgesteld! Hij had zijn baas altijd als zijn beste vriend beschouwd en trouw gediend, hij had zijn huis en bezit zijn hele leven bewaakt - en daar werd hij ineens weggeschopt alsof hij een zwerfhond was.

Zachtjes jankend zwierf Sjerko door het bos. Daar kwam hem de wolf tegen. Deze vroeg: "Wat doe jij hier? Ben je een zwerfhond geworden?"

"Ja, ik ben nu een zwerfhond, mijn baas zei: ga van mijn erf, hond!"

De wolf schudde meewarig zijn kop. "Daar moeten we geen genoegen mee nemen, Sjerko. Ik heb een plan. Als je baas met zijn vrouw en zijn kinderen naar het veld gaat om te maaien, nemen ze altijd de baby mee en die baby leggen ze op een bos hooi naast het schuurtje, zo te zeggen: voor het grijpen! Dat doe ik dan ook. Ik grijp die baby. Maar dan jaag jij me weg. Dat wil zeggen: jij doet alsof je me wegjaagt en ik doe alsof ik werkelijk bang voor je ben. Wat natuurlijk niet waar is, want een oude hond als jij bent, is geen knip voor zijn natte neus waard. Het gaat erom dat je baas zal zeggen: die Sjerko is een trouw dier, een held! Ik wil hem missen voor geen geld!"

Dit plan werd door het tweetal met groot succes uitgevoerd. De vrouw van de boer had haar baby nog geen kwartier op het hooi liggen of de wolf stapte uit het struikgewas en greep de baby met zijn kaken alsof het een konijn of een haasje was. Met de baby rende de wolf weg over een stoppelveld, achtervolgd door Sjerko die op zijn beurt luidkeels werd aangemoedigd door zijn vroegere baas. De wolf liet zich door Sjerko inhalen en legde de baby netjes in de klaver neer voor hij met de staart tussen de benen vluchtte.

Sjerko was de held van de dag. Zijn baas behandelde hem alsof er nooit sprake was geweest van wegjagen. Op het veld kreeg hij hompen brood en stukken spek toegestopt en 's avonds, toen hij weer op zijn oude plekje in de huiskamer lag, hoorde Sjerko zijn baas zeggen: "Vrouw, kook vanavond een worst extra voor de hond!"

Sjerko wist niet hoe hij het had toen het eten op tafel werd gezet en hijzelf het eerste kreeg opgeschept. Een bord met een rookworst en een berg aardappelen die dreven in vette saus! Sjerko dacht: "Dit heb ik allemaal te danken aan de wolf. Ik moet hem laten zien dat ik geen ondankbare hond ben."

Nu kwam het zo uit dat de oudste dochter van Sjerko's baas ging trouwen. Er werd een groot bruiloftsmaal voorbereid. Sjerko ging op zoek naar de wolf en vond hem in het vrije veld. "Wolf, kom zondag naar de voortuin van de boerderij," zei Sjerko. "Dan laat ik je binnen en dan zul je beloond worden voor wat je voor me deed. Je zult smullen, dat verzeker ik je. Tot zondag!"

Op zondag was de wolf al vroeg in de tuin. Sjerko liet hem binnen en verstopte hem onder de tafel die gedekt was met tot op de grond hangende tafellakens van wit linnen. Toen het feestmaal aan de gang was, nam Sjerko een malse bout van tafel en kroop weg onder de tafel om het aan zijn vriend te geven. De gasten zagen het en riepen dat de hond slaag verdiende. Maar de baas van Sjerko zei: "Die hond verdient nooit meer slaag van mij. Hij heeft de baby gered. Hij kan van de tafel pakken wat hij wil. Die hond is mijn vriend!"

Sjerko nam nu een halve kalkoen van tafel en bracht die aan zijn gast onder de tafel. Daarna een hele kip en twee taarten. De wolf smulde tot hij niet meer kon en was zo gelukkig dat hij zei: "Sjerko, ik heb een machtige dag en ik heb lust om hardop te zingen!"

Sjerko schrok. "Nee, niet zingen," zei hij snel. "Dan zijn we erbij. Eet nog een bout!"

De wolf at ook nog de bout, maar toen voelde hij zich zo voldaan en zo blij dat hij in vrolijk gezang uitbarstte. Wat schrokken de bruiloftsgasten toen vanonder de tafel het huilen van een wolf opsteeg - want voor mensen klinkt het lied van een wolf als gehuil. Ze sprongen van hun stoelen en enkele gasten vluchtten zelfs de straat op. Een paar brooddronken gasten (twee bakkers die veel bier op hadden) wilden de wolf doodslaan.

Sjerko echter had de tegenwoordigheid van geest zich bovenop de wolf te werpen en te doen alsof hij hem met zijn tanden bij de keel greep.

De boer riep: "Sla de wolf niet, want anders raken jullie mijn hond nog. Laat Sjerko maar afrekenen met dat wolfje. Hij kan hem makkelijk aan!"

De wolf vluchtte snel naar de buitendeur, achtervolgd door de woedende Sjerko die op zijn beurt luidkeels werd aangevuurd door zijn baas en de andere gasten. De wolf verdween snel het bos in. Hij hoorde nog net dat Sjerko hem nariep: "De ene dienst is de andere waard!"

En zo is het ook.