De boze geesten spraken tot elkaar: "Laat ons een draak maken en daarop naar de hemel rijden. De draak moet met zijn bek vol scherpe tanden het hemelgewelf weer openscheuren." En de boze geesten hebben in de diepe duisternis een draak gemaakt. Ze timmerden eraan, polijstten hem en gaven hem wel duizend scherpe haken. Zijn tong was als een groot verslindend vuur en hij had vleugels als een vleermuis. Het ongedierte was klaar maar had nog geen ziel. Daarop riep een van de boze geesten: "Ik zal zijn ziel zijn!" En meteen slipte hij de draak binnen. En alle boze geesten riepen: "Hu-hop!" En de draak vloog omhoog naar de plaats waar Michaël de scheur in de hemelwand weer had dichtgemaakt. En met de draak vlogen vele donkere geesten.

Op dat ogenblik waren vele engelen om de troon van God de vader verzameld. Zij zongen en maakten muziek. Plotseling hoorden zij een luid gekras. Een verschrikkelijk fluiten en huilen mengden zich in het hemelse lied van de engelen. Michaël sprak: "De boze geesten willen in de hemel binnenbreken!" Hij ging op onderzoek uit en vond de draak knagend aan de hemelwand. En bovenop de draak zat een grote menigte zwarte geesten. Toen nam Michaël met beide handen licht van Gods troon en hij doopte het zwaard in het licht.

Toen hij bij de hemelwand kwam, daar waar na het sluiten ervan een nerf was overgebleven, zag hij een gat in de wand en een zwarte klauw met lange verscheurende nagels stak er doorheen, even later gevolgd door de horens op de kop van de draak.

Uit Michaëls zwaard schoten de bliksemflitsen: hij vocht met de draak en verjoeg hem weer uit de hemel. Als vleermuizen fladderden de boze geesten weer weg. De draak stortte naar beneden en moest zijn verdere leven in de diepte daar beneden doorbrengen. Zijn ziel kroop op alle vier poten naar buiten en jankte klaaglijk.

Michaël riep in de diepte: "Jullie, zwarte geesten, zult voortaan beneden blijven! Eens zal er weer een dag komen, waarop God de vader jullie ten dienste zal zijn!" En God de vader opende de hemelpoort en sprak: "Jullie, geesten der diepte, jullie wilden een eigen rijk opzetten. Nu hebben jullie het en jullie zullen er ook moeten leven. Zijn jullie bereid mij verder te gehoorzamen?" Toen knorden ze allen: "Ja!" En de hemelpoort werd weer gesloten.

En zo bleef het voortaan: één wereld boven in de hemel en één ver in de diepte.