Toen wij gelukkig tussen de draaikolk Charybdis en de rots van de Skylla waren doorgekomen, lag het eiland Trinakria in de zonneschijn voor ons. Vanuit de zee hoorden wij al het geloei van de heilige runderen van de zonnegod en het geblaat zijner schapen. Ik vertelde mijn kameraden van Kirke's voorspelling en waarschuwde hen het eiland niet te betreden, waar ons het grimmigste noodlot bedreigde. Maar zij noemden mij wreed, omdat ik hun niet wat rust en verkwikking gunde na de vermoeiende tocht op zee.

"Dan moet gij mij met een eed beloven de heilige runderen onaangetast te laten!" Dit eiste ik en zij bezwoeren het mij. Gedurende een hele maand werd de voortzetting van onze reis door ongunstige winden onmogelijk gemaakt. Zolang wij nog door Kirke's gaven werden gevoed, deden mijn metgezellen niets verkeerds. Maar toen spijs en drank ons begonnen te ontbreken en wij door een knagende honger geplaagd werden, lieten zij zich, toen ik mij voor korte tijd uit ons kamp had verwijderd, door Eurylochos tot ongehoorzaamheid en eedbreuk verleiden: zij waagden het enige stieren van de zonnegod te slachten!

"Ik zal het schip van die vervloekte rovers met mijn bliksemschichten verpletteren!" riep Zeus in zijn toorn. Geen van mijn makkers zou aan zijn wraak ontkomen.

Nauwelijks hadden wij bij een gunstige oostenwind het eiland verlaten of Zeus liet zware blauw-zwarte wolken zich boven ons samenpakken. Een woedend onweer brak eruit los en verscheurde de masttouwen. De mast viel omver en richtte een onmetelijke verwoesting aan, en tegelijkertijd sloeg de bliksem met een dreunende donderslag op het schip in, deed het barsten en wierp ons allen in zee. Geen van mijn reisgenoten ontkwam aan de gruwelijke dood. Alleen mijzelf lukte het mij aan de kiel vast te klampen en deze met een touw aan de vooraan drijvende mast te binden.

Een nieuwe angst greep mij aan, toen de wind naar het zuiden draaide en mij weer naar de Skylla en Charybdis toe dreef. De ontzettende draaikolk greep de mast en verzwolg hem. Als door een wonder slaagde ik erin mij aan een vijgenboom vast te klemmen, die over de huiveringwekkende afgrond hing. Toen de mast en de kiel weer uit de werveling omhoog kwamen, bereikte ik met een gewaagde sprong de balk en, met mijn blote handen roeiend, kon ik mij uit de draaikolk redden: Zeus had mij gelukkig van de rots van de Skylla afgehouden.

Negen dagen dreef ik op zee rond, totdat de genadige goden mij op de tiende dag deden landen op het eiland van Kalypso. Daar heeft de godin mij negen jaar lang vastgehouden.