Odysseus voer met zijn manschappen op volle zee toen er plotseling een vreselijke storm losbrak. Wolken en dichte mist verduisterden land en zee en de donkere nacht bedekte de schuimende golven. De razende windvlagen scheurden de zeilen en de hulpeloze schepen dreven rond tussen het hoogopspattend schuim. Om niet met man en muis te vergaan roeiden ze hun boten naar de kust.

Twee verschrikkelijke nachten en twee eindeloze dagen raasde de god van de zee, toen ging de storm eindelijk liggen. Pas toen staken Odysseus en de zijnen weer van wal; een gunstige wind dreef ze naar het zuiden. Maar toen ze om de gevreesde Kaap Maleia zeilden, wierp een stormachtige noordenwind ze weer terug naar open zee. Negen dagen lang werden ze door woeste orkanen heen en weer geslingerd, totdat ze op de tiende dag ten slotte bij de kusten van de Lotofagen, de lotuseters, belandden.

De mannen gingen aan land, haalden fris water en bereidden een maaltijd. Maar Odysseus werd door nieuwsgierigheid gegrepen, hij wilde weten wat voor mensen dit land bewoonden. Daarom stuurde hij een aantal mannen op verkenning uit. Deze trokken er meteen op uit en kwamen bij de Lotofagen aan.

De Lotofagen ontvingen de vreemdelingen met grote gastvrijheid. Ze gaven hun lotus te eten en die was honingzoet en verrukkelijk. Zodra de verkenners van de geurige bloemenspijs hadden gegeten, waren ze hun opdracht en terugkeer vergeten. Ze wilden voor altijd bij de Lotofagen blijven en vergaten hun vaderland. Ze waren gegrepen door de vergetelheid.

Toen de verkenners maar niet terugkeerden, maakte Odysseus zich zorgen. Hij ging op zoek naar zijn vrienden en vond hen uiteindelijk zorgeloos en gelukkig bij de Lotofagen.

De held dwong zijn metgezellen echter mee terug te gaan, hun verzet en hun smeekbeden hielpen niets. Hij bond ze vast aan de riemen van de schepen zodat ze niet meer terug konden keren; zo sterk waren de verleidingen van de Lotofagen. Haastig maande Odysseus iedereen aan boord te gaan zodat niemand meer door de verlokkingen van de lotuseters verleid kon worden en zo de terugkeer naar het vaderland zou vergeten. Treurend zwierven ze over de open zee, ver van het verleidelijke land van de vergetelheid.