Meer dan vijfhonderd jaar geleden leefde er een prinses die Sundari heette. Ze was de dochter van Kaiser Singh, de koning van de oude stad Sind. Sundari was mooi, moedig en verstandig en ze had een goed hart.

In een naburig koninkrijk woonde prins Bir Singh. Op een dag verdwaalde hij tijdens de jacht en kwam uitgeput van de hitte bij het paleis van Sundari. Prins Bir Singh zocht een koel plekje om uit te rusten. Hij ging zitten in de schaduw van een dikke boom in de paleistuin. Opeens hoorde hij vlakbij het gezang van vrouwen. Het klonk zo prachtig dat hij opstond en ging kijken. Hij verstopte zich in de struiken en zag een groepje mooie meisjes.

Toen ze uitgezongen waren, begonnen Sundari en haar vriendinnen over mannen te praten. Een van de meisjes verzuchtte: "Ik wil trouwen met een man die me op handen zal dragen. Een man is niets zonder vrouw en toch behandelen veel mannen hun echtgenotes als oud vuil. Nou, zo'n man wil ik niet!" - "Je hebt gelijk," antwoordde prinses Sundari, "en weet je met wie ik wil trouwen? Met prins Bir Singh! Ik zal er wel voor zorgen dat hij het uit zijn hoofd laat mij slecht te behandelen. Ik zal hem laten zien dat vrouwen net zo moedig zijn als mannen en evenveel respect verdienen."

Dat Bir Singh juist dit gesprek te horen kreeg! Hij gluurde weer door de struiken, nu om eens goed naar de prinses te kijken. En meteen stond zijn hart in vuur en vlam. Wat een schoonheid! Nou, met haar wilde hij wel trouwen, liever vandaag nog dan morgen. Zou ze echt zo moedig zijn als ze beweerde? Hij zou haar pas aanraken wanneer zij dat bewezen had.

Toen hij in z'n eigen paleis terug was, vertelde hij zijn vader over zijn trouwplannen. En omdat Sundari en Bir Singh allebei koningskinderen waren, had zijn vader geen enkel bezwaar tegen het huwelijk. Er werd meteen een onderhandelaar naar Sundari's vader gezonden. En ook haar vader stemde zonder aarzelen toe. De bruiloft werd gevierd en het jonge paar nam zijn intrek in het paleis van de vader van Bir Singh. Hoewel Bir Singh erg verliefd was op Sundari, raakte hij haar niet aan. Sundari was daar verbaasd over, maar liet niets merken.

Er gingen maanden voorbij zonder dat ze met elkaar naar bed gingen. Op een ochtend zei een van de bedienden tegen Sundari: "Prinses, vandaag is het Nieuwjaar. Wilt u naar de tempel?" - "Dat is een goed idee," antwoordde Sundari. "Zorg ervoor dat er geen mannen in de tempel komen als ik daar ben."

Ook Bir Singh ging naar de tempel. Toen hij merkte dat de manneningang gesloten was, werd hij nieuwsgierig. Hij wachtte tot de bewakers even niet opletten, glipte naar binnen en zag tot zijn verrassing zijn vrouw. Hij ging achter haar zitten en hoorde haar bidden: "God, zegen mijn man. Help mij echt zijn vrouw te worden." Toen Sundari na haar gebed opstond, zag ze haar man. Plagend zei hij tegen haar: "Denk je dat je op deze manier mijn liefde kan winnen? Waar zijn de kracht en de moed waar je over opschepte in de tuin van je vader?" - "Jij hoort mijn gebeden niet af te luisteren," antwoordde Sundari. Ze vroeg zich af hoe Bir Singh kon weten wat zij toen tegen haar vriendinnen gezegd had. "Je wordt pas echt mijn vrouw als je waarmaakt wat je toen beweerde," zei Bir Singh, en hij verliet de tempel.

Sundari begreep dat hij het meende. Als zij zijn liefde wilde winnen, moest ze laten zien hoe moedig ze was. Hoe kon ze dat bewijzen? Diep in gedachten wandelde ze terug naar het paleis van haar schoonvader. Sundari bedacht een list om uit het paleis weg te komen. Ze nam een ring die ze van haar vader had gekregen en gaf die aan een van haar bedienden. "Breng deze ring naar Kaiser Singh en zeg hem dat de diamant vastgezet moet worden."

Toen Kaiser Singh de ring kreeg, begreep hij meteen dat zijn dochter om hulp vroeg. Hij haalde de diamant uit de ring en vond een papiertje waarop stond: "Als twee papegaaien ruzie maken, is het zinloos ze in dezelfde kooi te houden. Stuur mij mannenkleren en een snel paard, zodat ik kan vluchten."

Kaiser Singh liet een tunnel graven van de grens van zijn koninkrijk naar het paleis waar zijn dochter woonde. Sundari verkleedde zich en vluchtte te paard door de tunnel. Een week later kwam een knappe jongeman bij het paleis van Bir Singhs vader. De jongeman vertelde dat zijn naam Rattan Singh was en dat hij lid was van de koninklijke Rajput-familie. Hij had met zijn vader gebroken en zocht werk. "U zult begrijpen dat ik de naam van mijn vader liever niet noem," voegde hij eraan toe.

De koning was onder de indruk van het optreden van de zelfbewuste jongeman en gaf hem een baan aan het hof. Het bleek dat Rattan Singh moedig was en goed kon paardrijden. Bir Singh beschouwde hem al gauw als een vriend. Na een tijdje vertrouwde hij hem toe dat zijn vrouw hem verlaten had. Rattan Singh glimlachte en zei: "Heeft u uw vrouw wel behandeld zoals een heer dat zou moeten doen?" - "Ik houd echt zielsveel van haar," antwoordde Bir Singh, "maar ik wil weten of ze echt zo moedig is als ze beweert."

Op een dag werd een loslopende leeuw gezien aan de rand van de stad. De mensen raakten in paniek en er werden jagers op uitgestuurd om het gevaarlijke beest te doden, maar zonder succes. Toen vroeg de koning Rattan Singh om hulp.

Rattan Singh maakte van ijzer een levensgroot beeld van een mens en zette dat onder een boom bij het hol van de leeuw. Daarna klom hij in de boom en wachtte. Midden in de nacht kwam de leeuw eindelijk te voorschijn. Luid brullend stortte hij zich op de ijzeren man. Daar had Rattan op gewacht: hij sprong uit de boom en sloeg met zijn zwaard de kop van de leeuw af.

Toen Bir Singh hoorde dat zijn vriend de leeuw gedood had, was hij erg onder de indruk. Hij ging naar Rattan toe en zei: "Mijn vriend, ik bewonder je moed."

Enkele maanden hierna werd het koninkrijk aangevallen door een hebzuchtige koning van een naburig rijk. De aanval kwam geheel als een verrassing en Bir Singh en zijn vader werden verslagen.

Op dat moment was Rattan Singh net op reis. Toen hij hoorde dat Bir Singh gevangen genomen was, ging hij haastig naar Kaiser Singh om hulp te vragen. De koning stelde zijn leger onder bevel van Rattan Singh. Rattan beval de helft van het leger de stadspoorten aan te vallen. De andere helft leidde hij door de geheime tunnel naar het midden van de stad. Zo wist hij de vijand te verrassen en de stad te heroveren. Meteen bevrijdde hij Bir Singh. Die omarmde zijn vriend met tranen in zijn ogen.

Toen de rust in het rijk was weergekeerd, ging Rattan weer op reis. Maar deze keer kwam hij niet terug. De koning stuurde bedienden uit om hem te zoeken en zo hoorde hij dat Rattan Singh gezien was in het paleis van Sundari's vader. Bir Singh werd achterdochtig. Zou Rattan verliefd zijn op Sundari? Hij was ook al naar haar vader gegaan om hulp te vragen!

In een vlaag van woede greep hij zijn zwaard en haastte zich naar het hof van zijn schoonvader. Sundari kwam hem begroeten, maar Bir Singh schreeuwde: "Waar is Rattan Singh?" - "Wie zoek je?" - "Ik heb het over je minnaar, Rattan Singh," schreeuwde Bir Singh buiten zichzelf van jaloezie. "Lever hem uit of je zult sterven!" Glimlachend antwoordde Sundari: "Sterven door jouw handen... ik kan me geen mooiere dood voorstellen! Maar kijk me eerst eens goed aan. Je zou je vriend Rattan kunnen zien."

Toen herkende Bir Singh in Sundari's gezicht zijn vriend. Hij viel aan haar voeten en smeekte haar om vergeving. Sundari plaagde: "Nu moet je wel toegeven dat een vrouw net zo moedig is als een man." Bir Singh omhelsde zijn vrouw en sindsdien was hij een liefdevolle en toegewijde echtgenoot voor Sundari.