Een Hollandser plek dan Kinderdijk is nauwelijks voor te stellen: water, een polderlandschap met daar middenin een dijk en molens, zover het oog reikt. Vooral als de wind maar even zijn best wil doen en de molenwieken tot een vrolijke rondedans nodigt, is het daar een heerlijke plaats om te wandelen. De naam 'Molendijk' zou hier eigenlijk beter passen, maar 'Kinderdijk' herinnert nog altijd aan die wonderlijke geschiedenis, die zich hier 600 jaar geleden afspeelde.

In het begin van de vijftiende eeuw zag het gebied er heel anders uit dan tegenwoordig. Het was een welvarende streek, deze 'Zuid-Hollandsche Waard', met veel kleine dorpjes en een paar kloosters, en strekte zich uit over twee provincies - gewesten zeiden ze vroeger - tussen de rijke steden Dordrecht en Geertruidenberg, die hier hun voorraden vandaan haalden.

Ook in die tijd was men ervan op de hoogte, dat alleen een sterke dijk de polder voldoende kan beschermen tegen het opdringende water, maar als zo'n dijk de bewoners al generaties lang heeft beschermd, kan het gebeuren dat de waakzaamheid een beetje verslapt. Ook hier was dit het geval; door de oorlogstoestanden - het land was verdeeld in twee kampen, bekend als de Hoekse en Kabeljauwse Twisten - was de dijk nogal verwaarloosd, en ook het turfsteken aan de achterkant had er geen goed aan gedaan. De mannen, die er verstand van hadden, probeerden de Hoge Heren tevergeefs te waarschuwen tegen het dreigende gevaar. Zo'n vaart zou het niet lopen, dachten deze, en bovendien, elke versterking kostte geld.

Toen ze ontdekten dat het velen van hen ook het leven zou gaan kosten, was het voor spijt te laat, en al het geld van de wereld had de ramp niet meer kunnen voorkomen.

Op de naamdag van de Heilige Elisabeth, in het jaar onzes Heren 1421, deden hoog water en een zware noordwesterstorm een woedende aanval op de dijk, die op de zwakste plekken al gauw bezweek. Bij deze St. Elisabethsvloed ging het rijke gebied verloren, dorpen werden weggevaagd en tientallen mensen de golven ingesleurd; alleen Dordrecht, liggend op een eilandje, bleef gespaard.

In een van die troosteloze nachten na de ramp, toen de zee zich voldaan had teruggetrokken, en de weinige overlevenden probeerden nog iets te kunnen redden, is de legende geboren... De doodvermoeide mannen die zich een ogenblik rust gunden om een slok van het karige drinkwater te nemen, zagen voor hun uitgebluste ogen iets over de golven komen aandrijven. Het was een wieg, met daarin een rustig slapende baby, in evenwicht gehouden door een kat, die van de ene kant naar de andere sprong. Het kind, een meisje, werd voorzichtig naar de oever gehaald en naar Dordrecht gebracht, waar ze door een onbekend gebleven familie liefderijk werd opgenomen. Het kreeg de naam Beatrijs, wat 'de gelukkige' betekent, omdat ze in die rampzalige tijd een symbool werd van het leven, dat altijd weer sterker blijkt te zijn en omdat ze hoop en geluk bracht in bedroefde harten.

Niemand wist waar het kleine meisje vandaan kwam, haar enige bezit bestond uit een bloedkoralen ketting met een gouden kruis. Later werd ze de stammoeder van een deftig Dordts geslacht.

Ter herinnering aan die wonderlijke redding heet de dijk van die dag af 'Kinderdijk'.