Dat de universiteit tot de roem en glorie van de stad Oxford heeft bijgedragen, dat werd door de inwoners niet in twijfel getrokken, maar toch waren ze niet erg op de studenten gesteld, wier grappen en streken maar al te dikwijls schande en onrecht over de godvrezende burgers hadden gebracht. Dat was ook het geval met het sterke staaltje, dat de student Nicolas met de timmerman John uithaalde.

De meestertimmerman zat er warmpjes bij, maar niet zijn geld was in Oxford het onderwerp van gesprek; vanaf High Street tot aan de kruisweg Carfax, en van Carfax tot aan de Magdalenabrug sprak men over niets anders dan over de schoonheid van zijn jonge vrouw Alison.

Haar huid was zacht als een perzik, en hoe meer haar schoonheid tot bloei kwam, des te meer maakte de meestertimmerman zich zorgen over haar trouw. Hijzelf voelde zich steeds ouder en zwakker worden, en zijn wantrouwende en jaloerse aard kwelde hem als een boze ziekte. Ja, aan slechte eigenschappen had de meester geen gebrek en Alison had het werkelijk niet gemakkelijk bij hem. En als de student Nicolas er niet was geweest, zou de meester haar met zijn eeuwige verdachtmakingen nog het graf hebben ingeplaagd.

Nicolas woonde namelijk bij het echtpaar in huis. Hij had er voor veel geld een kleine kamer gehuurd, want hij had er alles voor over, om in de nabijheid van de mooie Alison te zijn op wie hij, net als alle andere studenten trouwens, tot over zijn oren verliefd was geworden vanaf de eerste dag dat hij haar in Oxford had ontmoet.

Hij studeerde filosofische wetenschappen en hield zich daarnaast ook met astronomie en astrologie bezig, waarmee hij al een zekere faam had verworven, want hij kon in de sterren lezen en dus veel zaken uitleggen en voorspellen.

Aanvankelijk had hij slechts verstolen blikken in de richting van de mooie vrouw durven werpen, maar het duurde niet lang voordat zijn gevoelens zo hoog oplaaiden, dat hij haar op een dag zijn liefde verklaarde.

De meestertimmerman ging die dag juist naar Osney, en daarom kon Nicolas ongestoord zijn liefdesverklaring afsteken en zijn tedere woorden met romantisch luitspel onderstrepen. Geen wonder dus, dat Alisons gezicht steeds roder werd en dat ze tranen in haar ogen kreeg, die als parels op haar wangen vielen.

"Geef maar hier, dan kan ik het goed bekijken," zei de timmermansvrouw en stak haar arm uit het venster.

De verliefde oude dwaas reikte haar zonder aarzelen de ring. Toen werd het achter het venster doodstil en pas na een lange tijd hoorde men in het donker Alison zachtjes fluisteren:

"Daar heb je me een groot plezier mee gedaan. Voor zo'n ring mag je me zelfs op dé mond kussen. Kom maar een beetje dichterbij, zodat ik je goed kan zien!"

Vol zoete verwachting naderde Absolon het venster. Maar in plaats van de honingzoete lippen van de mooie vrouw te kussen, stortte ze een emmer ijskoud water over hem heen, door Nicolas aan de achterzijde van het huis gehaald.

"Water! Help! Water!" schreeuwde de geschrokken kerkdienaar. Het lawaai zette de hele boel op stelten, en de inwoners van de goede stad Oxford werden opgeschrikt uit hun slaap.

Zijn geschreeuw wekte ook de timmerman, in het vat onder het dak. De simpele ziel beschouwde dit als het bewijs dat de zondvloed was losgebarsten, en scheidde met één slag het vat van het dak.

Met een overweldigend geraas viel het vat op de lege straat. Tijdens de val liep hij verwondingen op, die hem het bewustzijn deden verliezen.

Het duurde één, of misschien wel twee uur voor de meester weer bij zijn positieven kwam, maar toen hij over de zondvloed begon te vertellen, hielden de Oxforders hun buik vast van het lachen. Alison en Nicolas lachten het hardst van allemaal, ze dachten dat de goede man aan verstandsverbijstering leed.

En terwijl de timmerman in de stad voor gek werd versleten, konden de mooie Alison en de slimme student, iedere keer als ze daar zin in hadden, elkaar in de armen vallen. En bovendien verrijkten ze zich met gouden ringen, die door de een of andere verliefde kerkdienaar, waarschijnlijk uit Cambridge afkomstig, aan de mooie vrouw werden gebracht.