Toen de indianen begonnen om met pijl en boog te jagen, gingen de dieren naar de dwergen van de bergen, die ze al sinds mensenheugenis beschermden en die ze al veel goede raad gegeven hadden.

De bergdwergen hoorden de klachten van de dieren aan en spraken er lang over wat er aan te doen zou zijn. De ene stelde dit voor en een ander weer dat maar eindelijk waren ze het allemaal eens met de mening van de oudste dwerg, die zei: "Ieder dier moet zich zelf kunnen beschermen. Opdat jullie allemaal goed begrijpen wat we daarmee bedoelen, moeten jullie om de beurt bij ons komen en we zullen dan met iedereen praten!"

De dieren besloten om de raad van de dwergen op te volgen. Het eerst kwam de jaguar. Hij zei: "Ik ben niet bang voor de indianen en hun wapens, wat kunnen ze nu doen!"

De dwergen zeiden echter: "Je kan je krachten alleen dan gebruiken als je niet door de pijlen van de indianen doorboord bent. Ga ze daarom uit de weg."

De jaguar knikte gehoorzaam en ging weg.

In zijn plaats kwam de krokodil. Hij zei: "De pijlen van de indianen kunnen mij niet doorboren, daarvoor is mijn huid te dik. Waarom zal ik dan bang voor ze zijn?"

"Jouw wereld is in het water, op de oever begin je niets tegen de indianen, dan ben je niet snel genoeg. Daarom vlucht voor de indianen, waar je ze ook tegenkomt, het water in. Een andere raad kunnen we je niet geven," zeiden de dwergen.

Ook de krokodil knikte gehoorzaam en liep weg.

Nu meldde zich het dikke en plompe gordeldier. Hij zei: "De indianen kunnen me niet aan het schrikken maken, als ik er een tegen kom scheur ik hem met mijn klauwen in stukken."

"Hou toch op met dat domme geklets, of denk je werkelijk, dat ze blijven wachten tot je er aan komt gekropen?"

Het gordeldier was namelijk niet groot en zo in zijn pantser opgesloten dat het zich maar langzaam kon bewegen.

Maar hij verweerde zich nog schuchter: "Ik gooi de jagers zand in de ogen, zodat ze niet meer kunnen zien, en dan pak ik ze!"

"Goed dan, laat het ons eens zien!" spoorde de oudste dwerg het gordeldier aan. Het gordeldier aarzelde niet, met zijn staart woelde hij zoveel zand op, dat hij al gauw zelf niets meer kon zien en begon te hoesten en proesten.

"Zo trek je toch veel te veel de aandacht en voor de indianen is het een klein kunstje om je te doden," zeiden de dwergen, die moeite hadden niet te lachen.

"Wat moet ik dan doen?" vroeg het gordeldier stug.

"Graaf met je klauwen een gat in de grond en verstop je voor de jagers."

Het gordeldier had er niet zo veel zin in, maar wat kon hij anders doen. Hij wist zelf geen betere raad. En vanaf deze tijd graaft hij zich in de aarde in - hoewel hij eigenlijk liever de indianen zand in de ogen had gegooid.