Toen de wereld nog niet zo lang bestond, was er eens een weeskind dat alleen woonde met zijn grootmoeder en zijn drie honden. Hij was een groot jager en had met zijn pijlen al vele herten en bizons gedood. In zijn tent heerste nooit honger.

De bizons besloten hem te doden. Ze kwamen bij elkaar om te overleggen, hoe ze dat het beste konden doen. Ze wisten dat de jongen alleen in zijn tent was. Ze wisten dat hij graag een vrouw en een zoon wilde hebben. Daarom lieten twee bizons zich door een tovenaar in twee lieftallige meisjes veranderen.

Op een avond kwamen ze de tent van de jongen binnen. De grootmoeder vertrouwde die lieve gezichtjes niet. De honden van de jongen begonnen kwaadaardig te blaffen. Maar de jongen lette niet op de grootmoeder en de honden. Hij luisterde niet naar wat de grootmoeder zei en de honden bond hij met een ketting aan een paal vast. Toen trakteerde hij de meisjes op alles wat er in de tent was, en maakte van zachte dierenhuiden een bed voor ze klaar.

De volgende morgen gingen de meisjes weer terug. "Ga met ons mee, jongen," nodigden de meisjes hem uit. Maar de grootmoeder wilde daar niets van horen. "Hij zal niet met jullie meegaan, hij blijft bij mij." Maar de jongen ging toch met hen mee en gaf niets om de woorden van zijn grootmoeder. "Neem in ieder geval je pijl en boog mee. Die zal je nodig hebben." De jongen pakte zijn boog met vier pijlen en ging toen met de meisjes mee naar de prairie.

Op de prairie wachtten de bizons al. Nauwelijks hadden de twee meisjes de kudde ontdekt, of ze veranderden zich weer in twee bizons. En toen kwamen ze allemaal om de jongen heen staan.

De jongen spande zijn boog en schoot een pijl in de grond. De pijl veranderde in een populier en de jongen klom vlug in zijn takken. Maar de bizons gaven het niet op. Ze ramden hun horens net zo lang in de stam, tot de populier dreigde om te vallen. De jongen spande voor de tweede keer zijn boog. Hij schoot een tweede pijl in de grond, en naast de populier groeide nu een tweede. De jongen sprong vlug van de ene in de andere boom.

Viermaal schoot de jongen een pijl in de grond, viermaal ramden de bizons bijna zijn boom omver. Tenslotte stak de jongen zijn boog in de grond. En de vijfde populier was te groot en te fors voor de bizons. De jongen sprong in de vijfde boom en riep zijn honden. Toen hij ze voor de eerste maal riep, lachten de bizons hem uit. Toen hij ze voor de tweede maal riep, begonnen ze hem te honen. Maar toen hij voor de derde maal riep, rukten de honden zich los van de ketting en renden ze de prairie in. De kudde bizons sloeg op de vlucht.

Zo redden de trouwe honden en de betoverde pijl en boog het leven van de jongen. Zo leerden ook de populieren in een rij naast elkaar te groeien.