Er was eens een man die 's winters door het land trok om vis te verkopen. Op een dag reed hij door een groot bos en kwam een vos tegen die op zoek was naar iets eetbaars. Onmiddellijk kreeg de vos lucht van de vis en daar hij al in een hele tijd geen lekker hapje meer gegeten had liep het water hem in de mond. Zo stil als een muis sprong hij op de wagen en begon er een feestmaal van zalm, forel en allerlei andere lekkernijen die daar lagen. De visboer zat voor op de wagen en reed door zonder iets in de gaten te hebben. De vos deed alles zo zachtjes als hij maar kon, maar toen hij een vissenkop doorbeet knarste en kraakte het toch een beetje. Dat hoorde de visboer ook. Hij draaide zich om om te kijken wat dat geweest was en toen merkte hij wat voor gezelschap hij had. Meteen greep hij de teugels en gaf de vos met het eind daarvan zo'n klap dat hij van de wagen afvloog en languit op de weg terechtkwam.

Of er in die tijd al premies voor geschoten vossen gegeven werden is natuurlijk niet na te gaan, maar een vossenbont was in ieder geval wel te gebruiken. Dat vond de visboer ook. Hij sprong van de bok en gooide de vos op de wagen en reed toen weer gewoon door.

Maar nadat de vos een tijdje doodstil was blijven liggen begon hij weer te bewegen en om zich heen te kijken. "Stom van die vent dat-ie denkt dat één keer genoeg was," dacht hij, en toen begon hij de ene vis na de andere van de wagen af te gooien. De visboer merkte er niets van, hij zat daar maar op de bok en vroeg zich af hoe het met zijn handel gaan zou. Tenslotte lagen er nog maar een paar vissen op de wagen en toen vond de vos het tijd worden om er af te springen. Dat deed hij ook, en de visboer vervolgde zijn weg met een lege kar.

Nu had de vos heel wat werk al die dikke vissen te verzamelen die hier en daar en overal langs de weg lagen. Maar toen dat achter de rug was ging Mickel, de vos, naast de berg vis zitten en liet zich de verse waar uitstekend smaken. Maar terwijl hij daar mee bezig was kwam er een beer aan waggelen. Hij rook de vis meteen en ging naar de vos toe.

"Hoe ben je aan al die vis gekomen, Mickel?"

"Nou," zei de vos, "die heb ik met mijn staart uit het water opgevist."

"Dat zou ik ook wel eens willen proberen," zei de beer.

"Moet je doen," antwoordde de vos, en toen legde hij haarfijn uit hoe hij te werk gegaan was. Hij was een heel stuk het ijs opgelopen en had daar zijn staart in een wak gestopt en toen de vissen beten had hij opgehaald. De beer was blij dat het niet zo'n toer was en wilde direct naar het meer gaan.

"Nee," zei de vos, "wacht nog even, je hebt nog niet alles gehoord. Als je beet hebt moet je niet dadelijk ophalen, want dan laten ze weer los. Je moet ze de tijd geven zich goed vast te bijten, maar dan moet je zo hard ophalen als je maar kan."

De beer bedankte hem voor de goede raad en ging naar het meer en deed precies wat de vos hem gezegd had. En toen hij zijn staart een tijdje in het water had laten hangen merkte hij dat hij beet had en was hij erg blij. Maar omdat de vos gezegd had dat hij rustig aan moest doen en niet te vlug moest ophalen bleef hij nog een tijd zitten. Maar tenslotte dacht hij te kunnen voelen dat de vis zich stevig vastgebeten had en toen haalde hij met een ruk op, zo hard als hij maar kon. Dat deed verschrikkelijke pijn. En toen de beer zich omdraaide om de vis te bekijken zat er een stuk van zijn staart in het ijs. En vanaf die dag heeft de beer een kort staartje.