Anansi de spin nam zich op een dag voor te bewijzen hoe slim hij wel was en hij dacht er over na hoe hij dat moest doen. "Allereerst moet ik rijk worden," zei hij, "dan is alles veel eenvoudiger."

Hij keek eens om zich heen, hoe hij aan rijkdommen zou kunnen komen. Aan werken had hij niet zoveel zin, maar hij hoorde al gauw van een rijke weduwe die haar enige dochter uit wilde huwelijken. "Dat is het precies," dacht Anansi verheugd.

De enige dochter kon hem niet schelen maar haar sieraden en de schatkist met haar bruidsschat, de akkers en de huizen, daar ging het hem om. Nu was er natuurlijk een probleem. De weduwe had laten rondvertellen, dat ze haar dochter alleen aan diegene zou geven, die er achter zou kunnen komen, hoe het meisje heette. En hoewel er heel veel huwelijkskandidaten waren, ook uit veel aanzienlijker familie dan de zwarte harige spin, kon geen van hen het raadsel oplossen.

"Voor mij is dat een kleinigheid," lachte de spin Anansi, toen hij van de ongewone voorwaarde hoorde. Hij liep naar het moeras, daar woonde een buitengewoon listige muskiet. "Broertje, ik ben het, het spinmannetje!" riep Anansi al van verre. "Luister eens, we kunnen allebei steenrijk worden." Nu was de muskiet nooit rijk geweest, maar omdat hij toch een bloedzuiger was, en iedereen hem anders uit de weg ging stemde hij zonder aarzelen in met het voorstel van Anansi en samen kropen ze nog dezelfde avond het huis van de rijke weduwe binnen.

Anansi kroop onder het bed van de moeder en de muskiet zoemde om de neus van het meisje. Zij probeerde hem met haar handen te verjagen, ze probeerde hem te vangen. Maar de muskiet liet zich niet wegjagen en zeker niet vangen. "Maak dat je wegkomt," riep het meisje eindelijk. Maar de muskiet zoemde verder! "Ga weg!!" riep het meisje eindelijk zo hard, dat haar moeder ontwaakte. "Wat is er Segrada? Wat is er gebeurd?" vroeg die geschrokken en ze merkte helemaal niet, dat ze de naam van haar dochter had uitgesproken.

Anansi de spin had de naam gehoord en mompelde hem zachtjes voor zich uit, toen hij met de muskiet door het open raam vlug het huis weer verliet.

Meteen de volgende morgen trok Anansi zijn zondagse pak aan, nam zijn viool en ging naar het huis van de weduwe. Daar speelde hij op zijn viool en zong:

"Segrada, beeldschoon meisje,
luister naar dit wijsje,
Anansi staat hier onder je raam.
Kom maar met je bruidsschat aan."

"Moeder, moeder! Buiten staat iemand die mijn naam weet!" riep het meisje en allebei, moeder en dochter, renden naar het venster.

Toen de weduwe de zesarmige huwelijkskandidaat met de viool ontdekte, vertrok ze afkeurend haar gezicht, maar ze had haar woord gegeven en daarom zei ze na een tijdje: "Je hebt het raadsel opgelost en nu wil je zeker de bruid zien. Ik wil nog vandaag de bruiloft vieren als je dat goed..." - "Dat hoeft niet," onderbrak Anansi haar: "Vandaag ben ik alleen gekomen om de bruidsschat te halen en naar ons nieuwe huis te brengen, daar wordt morgen ook de bruiloft gevierd."

Deze brutale woorden van Anansi bevielen de weduwe helemaal niet, maar ze koos eieren voor haar geld en droeg met haar dochter al de kisten met sieraden en de bruidsschat naar de deur en Anansi droeg alles alleen in een mand op zijn rug weg.

Nog nooit in zijn leven had de spin zich zo uitgesloofd! En daarbij kwam nog de moeilijkheid dat hij alles moest verstoppen. 's Avonds beloofde hij de weduwe dat hij zijn bruid vroeg zou komen halen en daarna nam hij afscheid.

Niemand, ook de muskiet niet, vermoedde dat Anansi niet zou terugkomen. Hij droeg namelijk in de nacht de inhoud van de kisten over berg en dal en de volgende morgen was er van hem in de verste verte geen spoor meer te bekennen. Tevergeefs wachtten de weduwe en haar dochter, tevergeefs hoopte de muskiet op zijn deel van de schat.

De dochter trouwde al gauw, ook zonder bruidsschat en ze vergat Anansi - maar een muskiet vergeet nooit. Daarom zoemt hij nu nog steeds iedereen om de oren en beklaagt zich dan over de listige spin.