Eens werd de Bodhisattva geboren in het huis van een landeigenaar. Knaap Sujata noemden ze hem. Toen hij al een grote jongen was, stierf zijn grootvader.

Sujata's vader, na de dood van zijn vader overmand door verdriet, haalde de beenderen van de verbrandingsplaats. Hij richtte in zijn eigen park een lemen grafheuvel op en na de beenderen daar begraven te hebben tooide hij telkens als hij daar kwam de grafheuvel met bloemen.

Niet bij machte zijn gedachten te verzetten jammerde hij, hij baadde niet en wreef zich niet in met oliën, hij at niet en behartigde zijn zaken niet. Hem aanziende dacht de Bodhisattva: "Mijn vader wordt sinds de dood van m'n grootvader gekweld door verdriet. Ik ben de enige die hem daarvan kan genezen, ik zal hem met een list van zijn verdriet verlossen."

Toen hij buiten de stad een dode koe zag liggen, haalde hij gras en drinkwater, legde dat de koe voor en zei: "Eet, eet! Drink, drink!" Voorbijgangers die hem zagen, zeiden: "Beste Sujata, ben je niet goed wijs, je geeft gras en water aan een dode koe!" Hij zei geen woord terug. Daarop gingen die mensen naar zijn vader en zeiden: "Je zoon is gek geworden, hij geeft gras en water aan een dode koe." Toen hem dat bericht werd, verdween het verdriet van de landeigenaar om zijn vader en rees er bezorgdheid over zijn zoon. Hij snelde toe en zei: "Lieve Sujata, ben je niet bij je verstand, waarom geef je gras en water aan een dode koe?" en hij sprak twee verzen:

"Waarom dan toch maai je haastig het groene gras af,
Momp'lend: eet, eet, tegen een oude koe
waaruit het leven geweken is?
Want door geen voedsel of drank
kan een dode koe zich verheffen
En je praat vergeefs tegen haar - zó dom ben jij!"

Daarop antwoordde de Bodhisattva met de verzen:

"Zoals vroeger is daar nog het hoofd,
zijn er de voor- en achterpoten en de staart,
En zijn daar nog de oren: me dunkt - de koe kan opstaan!
Van mijn grootvader is geen hoofd,
zijn geen handen en voeten meer te zien -
Gij, die jammert op een lemen grafheuvel - zijt gij niet dom?"

Dit horende dacht de vader van de Bodhisattva: "Mijn zoon is wijs, hij weet de juiste houding ten opzichte van deze wereld en de wereld van de overzijde - om mij tot rede te brengen haalde hij dit stukje uit!" En hij zei: "Lieve, verstandige Sujata, ik begrijp nu dat al wat ontstaan is ook voorbijgaat, van nu af aan zal ik niet meer treuren. Iemand als jij mag met recht heten: een zoon die zijn vaders verdriet wegneemt!" En daarop zong hij zijn zoons lof:

"Waarlijk, mij die brandde gelijk een met botervet begoten vuur
Als met water besprenkelend, doofde je heel mijn verdriet.
Waarlijk, de pijl, die in mijn hart was gestoken, trok je uit,
Jij die mij, toen ik boordevol verdriet was,
van het verdriet om de vader genas.
Nu de pijl is verwijderd, ben ik vrij van verdriet en zorgeloos,
Ik treur noch jammer meer, naar jou luisterend, knaap.
Zo handelen wijzen, die vol mededogen zijn,
Zij helpen anderen af van verdriet, zoals Sujata zijn vader."