In Groningen is er een man geweest, die het uurwerk in de Martinitoren uitgedacht en aangebracht heeft. Dat was een kunstwerk: ieder keer als de klok sloeg, kwamen de beelden van vier evangelisten te zien. En toen dit kunstwerk klaar was, hebben ze in de stad de maker van dit werk de ogen uitgestoken. Ze wilden niet, dat hij in een andere stad een zelfde werk tot stand zou brengen. Toen het gebeurd was, vroeg de man: "Mag ik nog éénmaal in de toren?" Hij had nog iets aan het uurwerk vergeten te doen; daar moest hij nog even weer bij, zei hij, niets vermoedend.

Het werd goed gevonden: ze dachten dat het nog mooier zou worden. Maar het is wel anders uitgekomen; hij heeft daar boven in de Martini zijn eigen werk vernield, daar hij zo zijn best op had gedaan. En zo is het gekomen, dat de stad het nu voor altijd zonder evangelisten moet doen; geen ander kan ooit zoiets maken.