Er waren eens een oude boer en boerin, die hadden geen kinderen. Maar ach, wat zouden ze er graag eentje willen hebben! Hun harten waren zo vol liefde, en al die liefde hadden ze zo graag willen geven aan een kind! Nee, ze konden maar niet tevreden zijn bij de gedachte, dat al hun liefde verloren zou gaan.

Eens op een dag, toen de man de deur uitging om een pijpje te gaan roken bij zijn buurman, sneeuwde het erg. Grote vlokken daalden neer uit de hemel en weldra lag er een dikke, blinkend witte sneeuwdeken op velden en wegen. En kijk, toen het nu ophield, zag de goede man alle kinderen uit de huizen komen. Zij juichten van de pret, grepen de sneeuw met volle handen, en begonnen een grote sneeuwman te maken.

Toen de boer dat zag, kreeg hij opeens een goede inval! Hij liep regelrecht naar huis terug en riep al bij de deur: "Vrouw, vrouw, ga dadelijk sneeuw rapen, net als die kinderen, dan zullen we samen een aardig sneeuwjongetje maken. Als we dan geen levend kindje mogen hebben, dan kunnen we tenminste een poosje genieten van een sneeuwzoontje."

"Ja, ja," riep de vrouw, "je hebt gelijk, beste man! Ik voel nu al, dat ik heel, heel veel van ons sneeuwkindje zal gaan houden!"

Nu gingen ze dadelijk aan het werk en ze maakten een allerliefst klein jongetje van sneeuw. O, 't werd zo'n snoezig ventje! Alle buren kwamen het bekijken, en ze waren er niet over uitgepraat, zo'n mooi kindje als het toch was!

Maar hoe groot was hun verbazing, toen het kind zich plotseling begon te bewegen! Kijk - het stak zijn armpjes uit, bewoog zijn beentjes, en - kijk, kijk! - Het sloeg zijn armpjes om de hals van zijn moeder en kuste haar!

Dat was een wonder! Iedereen sprak er van en van heinde en verre kwamen de mensen het levende sneeuwkindje bekijken, dat op zo'n vreemde manier ter wereld was gekomen; en iedereen riep over zijn vriendelijkheid en zijn lief gezichtje.

Maar het was toch wel een beetje griezelig, vonden de mensen, dat hij geen bloed scheen te hebben! Zijn lichaampje voelde altijd zo koud als ijs.

De gehele winter door bleef het sneeuwjongetje vrolijk en opgewekt. Maar toen de voorjaarszon al meer en meer kracht begon te krijgen, lachte en zong hij niet meer en zijn gezichtje stond meestal treurig. En toen eindelijk de maand mei in 't land kwam, begon hij de diepste bossen en bergkloven op te zoeken, waar altijd schaduw was. Hij huilde veel en keek zo bedroefd, dat zijn arme ouders het bijna niet konden aanzien.

Op de avond van Sint Jan maakten de kinderen een grote brandstapel, die 's avonds zou worden aangestoken. Alle kinderen hadden dolle pret. Ze waren er allemaal - allemaal - behalve het kleine sneeuwjongetje!

"Hij moet ons vuurtje toch ook zien! Hij moet met ons dansen!" riepen de buurkinderen. "Dan zal hij wel wat vrolijker worden!"

En ze haalden het sneeuwjongetje te voorschijn en troonden hem mee naar het Sint Jansvuur.

En kijk, het leek wel, of hij daar een beetje van opfleurde! Eerst danste hij een poosje vrolijk met de anderen mee, maar toen die hem nu overhaalden om met hen over het vuur te springen, toen verdween hij op eens helemaal! Hij was gesmolten - helemaal gesmolten! Een beetje sneeuwwater in de handjes van de kinderen, die hem hadden vastgehouden, was het enige, dat er van hem overbleef…

Ach, wat schreiden zijn ouders! Maar toch waren ze dankbaar, dat ze hun sneeuwjongetje tenminste een poosje hadden mogen hebben! Nu hadden ze tenminste iets om samen met liefde over te praten, hun hele verdere leven lang! En nu hielden ze ook nog meer dan vroeger van alle andere kinderen, omdat ze ze nu beter begrepen.