Lang geleden woonde en graasde een wild paard in een uitgestrekte groene weide. In dit grote weiland groeide het meest malse gras om te eten. Er kwam verder geen enkel dier in en het paard had dus alles voor zichzelf. Op zekere dag, echter, liep een hert met een groot gewei tot ontzetting van het paard de wei in. En doordat het overal rondliep vertrapte het veel van het lekkere gras van 't paard. Dat maakte het paard erg boos. En daar het alleen niet in staat was de vernielzucht van het hert tegen te gaan, galoppeerde het op een man, die net voorbij kwam, af.

"Meneer," zei het paard, "stop alsjeblieft en help me die indringer te straffen, vóór dat mijn hele weiland bedorven is." De man keek achterom naar het hert, dat nog steeds wild trappelend en stampend rondliep. Toen zei hij, terwijl hij zich tot het paard wendde: "Ja, ik wil je helpen je te wreken. Maar eerst moet je me een bit in je mond laten doen. En een zadel op je rug, zodat ik er op kan zitten. Ik zal voor wapens zorgen en dan zullen we samen in staat zijn, dat eigenzinnige dier te overweldigen."

Het paard stemde graag toe en alles werd in gereedheid gebracht. Toen, met de man op de rug van het paard, begon de jacht op het hert. In korte tijd was het hert overmeesterd en gedood, tot vreugde van het paard. Toen het zijn hoofd wilde omdraaien om de man op zijn rug voor zijn hulp te bedanken, ontdekte het, dat dat niet ging. Er kwam ook geen antwoord, behalve een harde ruk aan de teugel, die aan het harde bit in zijn mond vastzat.

"Het is niet nodig me te bedanken, paard," zei de man. "Ik ben het, die jou moet danken. Tot nu toe wist ik niet hoe nuttig je kon zijn. En ik wist ook niet, dat je me op je rug zò snel over het land kon rijden. Jouw wraak is mijn beloning geweest. Want van nu af aan ben je mijn dienaar."

Vanaf die tijd is het paard de slaaf van de mens geweest.