Dit verhaal speelt in Huizen in het jaar 1514. Huizen was een klein arm boerendorp. Op zekere dag vestigde zich een vreemde boer in het dorp. Met zijn paard en drie koeien betrok hij de grootste boerderij in het dorp. De arme Huizers die zelf geen koeien hadden, wisten niet wat ze zagen.

Niet lang nadat hij in de boerderij was getrokken, besloot de boer de melk van zijn koeien aan de hongerige dorpsbewoners te gaan verkopen. Hij zette een bord voor zijn boerderij: 'verse melk te koop'. Maar hij vroeg zoveel geld voor zijn melk dat bijna niemand in Huizen het kon betalen. Het gevolg was dat hij dagelijks met liters onverkochte melk bleef zitten. 'Ik gooi het nog liever in de waterput, dan dat ik met mijn prijs zak', bromde hij. Zo verdwenen vele liters melk in de put; melk die de Huizers met hun vele kinderen zo hard nodig hadden.

Dit ging enige tijd zo door, tot op een stralende zomerdag. Recht boven de boerderij van de vreemde boer pakten zich donkere wolken samen. Een kille windvlaag streek over het erf. De boeren en boerinnen op het veld legden het werk neer en staarden verwonderd in de verte. Wat was daar aan de hand? Leek het maar zo of hield de natuur haar adem in? Op dat moment doorkliefde een bliksemschicht de lucht boven de boerderij. Daarop volgde een krakende donderslag die de boerderij op haar grondvesten deed trillen. De boer sprong op en rende in wilde paniek zijn erf op.

De bliksem had de waterput in tweeën gekliefd. Over de gebroken randen van de put stroomde kokende melk. Midden in die borrelende massa stond een jonge vrouw in een gouden gloed. Zij keek de boer recht aan. Hij kon niet anders dan zijn ogen neer slaan. Wankelend greep hij de rand van de waterput. Nog één keer rolde de donder over hem heen, waarna een laatste bliksemschicht hem midden in zijn hart trof. De boer sloeg over de putrand en verdween in de kokende melkmassa. De donderwolken losten even snel op als ze gekomen waren en de zon brak weer door.

De jonge vrouw betrok de boerderij van de gierige boer en ging dagelijks het dorp in met op haar schouders een juk met twee emmers vol romige melk. Zonder aanzien des persoon deelde ze melk uit aan de arme gezinnen in het dorp. Toen na een aantal maanden de bevolking flink was aangesterkt, was het 'Huizer Melkmeisje' - zoals de dankbare bevolking haar inmiddels noemde - plotseling verdwenen.

Maar of ze ook echt is vertrokken? In de kleine huisjes in het oude dorp worden al eeuwen lang verhalen gefluisterd over een melkmeisje dat soms plotseling in dorp opduikt. Met name jonge weduwen van verdronken vissers vonden regelmatig een kannetje melk op hun stoep. De verklaringen van de weduwen vertonen veel gelijkenissen. Altijd was de straat verlaten en allemaal spreken ze over een zweem van een gouden licht. En een enkeling beweerde zelfs te hebben gezien hoe aan het einde van de straat een vrouwspersoon met een juk op haar schouders in de mist verdween.