Een grappig verhaaltje over heksen die verhaal komen halen. Een schrijver van heksen- en kabouterverhalen krijgt op een dag bezoek van twee heksen die nogal erg boos op hem zijn. Hij schrijft namelijk allemaal onzin over ze.

In het boek "Van lapjeskat tot liegbeest. Dertig jaar poëzie voor kinderen in Nederland en Vlaanderen (1950-1980)" schreef Jan Van Coillie het volgende:

Zo luiden enkele regels uit het berijmd verhaal Gerritje ging uit wandelen (1957) van Lea Smulders. En zo leefden niet alleen Trijntje, Frederik, hun hondje en hun poes, maar ook de honderden andere kinderen, vrouwtjes, mannetjes en dieren in de kinderverzenwereld van deze auteur. Ze creëerde in haar gedichtjes een statische, onbezorgde wereld zonder probleemstellingen en innerlijke conflicten, bezield met een vleugje romantiek, een tikje huiselijkheid en een stuk fantasie. De slechten worden steeds bestraft en de goeden beloond, het happy end ontbreekt nooit, de wereld is er één groot kinderland, lief en vriendelijk.

Zowel wat de strekking als wat de keuze van haar onderwerpen betreft, is Lea Smulders steeds vrij tot zeer traditioneel gebleven. Nooit heeft ze het kunnen nalaten haar lezertjes ook op te voeden. Daarbij maakte ze nergens gebruik van de expliciete eindmoraal, maar werkte ze meer op de gevoelens van het kind door het toespreken van de stoute hoofdfiguur in de aard van ‘Foei, schaam je een beetje’ of door straffen met emotioneel karakter zoals van huis (= moeder) weggestuurd worden. Maar ook in deze laatste gevallen komt alles telkens terecht. De kinderen worden op die manier zelf gedreven naar een onvermijdelijke conclusie als: snoepen is ongezond, vogeleieren roven is stout, zich niet wassen is vies enz. Ook het lieftallige, met veel verkleinwoordjes, doordesemt haar kinderpoëzie, die trouwens op de eerste plaats voor kleine kinderen bedoeld is. Nonsens komen dan ook zelden voor. Haar humor blijft meestal binnen de mogelijkheden van de sprookjesfantasie. Het religieuze heeft - vooral in de jaren '50 - een belangrijke plaats in haar oeuvre bekleed. De vaak belerende toon kan nu wel als storend overkomen, in hun tijd moeten deze versjes door hun bijzonder sober en eenvoudig taalgebruik toch verfrissend gewerkt hebben.

Van de onderwerpen uit haar rijmpjes - en meteen van de traditionele onderwerpen uit de kinderpoëzie - gaf ze zelf een goede samenvatting in Knoopje Kapoen (1955)

Vooral dieren, de natuur en het kinderspel droegen haar voorkeur weg. Alleen de vorm van haar versjes onderscheidt haar van de andere kinderpoëzie. In haar ontzagwekkende stroom gedichtjes krijg je zelden de indruk met maatwerk te maken te hebben. Het lijkt telkens weer alsof de versjes spontaan gegroeid zijn tijdens het schrijven. Ze is in onze kinderverzenwereld naast Schmidt de grote meesteres van de rijmvondsten, vooral dubbelrijmen. Ook het ritme in haar gedichtjes is bijzonder vloeiend én expressief.