De haringen lieten zich erop voorstaan dat ze het snelst konden zwemmen. Dat nam de bot niet - hij zelf kon nog sneller, wat anders! "Dat zou ik dan wel eens willen zien," zei de haring.

Toen hadden op een goeie dag de vissen een openbaar feest en daarbij waren ook zwemwedstrijden. Toen bleven haring en bot het langst over, en nu ging het om de eerste en tweede prijs.

De haring droeg zijn ogen aan beide zijden van zijn kop, zodoende kon hij niet vooruit kijken, en dat kon de hot wel. Toen schoot de bot de haring voorbij. Dat zag de haring, toen hij hem zijdelings passeerde, en hij zette al zijn vinnen uit om voor te blijven, maar de haring moest achterblijven. De bot raakte voor en bleef voor.

Maar toen keek hij om, waar de haring bleef en botste tegen een reuzenkei op die dicht voor de wal lag. Zijn hele kop kwam daardoor schuin te zitten en ook zijn ogen zaten scheef aan één kant. Daarom draagt zijn nageslacht nog steeds de kop aan één kant van het lijf.