Er was eens, heel lang geleden en heel ver weg, een oude blinde man die heel arm was en ook geen kinderen had. Hoewel er heel veel problemen waren in zijn leven was er veel vreugde in zijn hart, want hij had een lieve en vriendelijke vrouw die veel van hem hield. Zij bezaten bijna niets, maar zij voelden zich rijk omdat ze zoveel van elkaar hielden. En het weinige dat ze hadden deelden ze graag met anderen.

Op een dag had de man het gevoel dat hij eens even een plekje moest zoeken om rustig na te denken. Hij had nooit willen klagen maar nu had hij er behoefte aan om zijn leven te overdenken. Hij ging op weg naar de oever van de rivier en alles wat hem in zijn leven was overkomen kwam bij hem naar boven en ook hoe het misschien allemaal anders had kunnen lopen.

Hij was in zijn gedachten verdiept toen hij plotseling iets hoorde in de verte. Het was het tik, tik, tik van een stok dat steeds dichterbij kwam. Hij hoorde het ruisen van een lange satijnen mantel. Hij rook een geur zo zoet, dat die hem aan de Hof van Eden deed denken. En er kwam iemand aan die naast hem ging zitten en vroeg: "Weet je wie ik ben?" De oude man dacht aan de geluiden en de geur. "Bent U... U moet de profeet Elia zijn!"

"Ja, zo is het. Ik ben Elia en ik ben hier met een speciale boodschap naar toe gestuurd. God heeft gezien hoeveel je hebt geleden. Toch klaag je nooit, ben je nog altijd dankbaar voor je leven en jij en je lieve vrouw voelen zich gelukkig met elkaar. En ook sta je altijd klaar om met anderen te delen die nog minder hebben dan jij. En daarom ben ik hierheen gezonden om je een boodschap te brengen. Je mag een wens doen! Wat zal het zijn? Wat zou je willen hebben?"

De oude man bewoog zich niet. Hij stond heel stil en rustig na te denken. Wat voor wens zou hij kunnen doen? Wat zou hij echt willen hebben? Zou hij wensen dat hij weer zou kunnen zien? Zou hij weer jong willen zijn? Zou hij geld willen hebben?.. Zou hij durven vragen om een kind? Hoe hij zijn hersens pijnigde, hij kon geen besluit nemen.

Tenslotte sprak Elia weer: "Ik kan zien dat het een moeilijk besluit is, dat je niet snel kunt nemen. Waarom denk je er niet een poosje over na? Ga naar huis en overdenk wat je wilt doen. En dan zie ik je morgen hier weer terug, op dezelfde tijd en dezelfde plaats. En dan kan je me vertellen wat je wens zal zijn."

De man hoorde weer het ruisen van de lange satijnen mantel toen Elia opstond om te gaan. Hij hoorde het tik, tik, tik van de stok dat langzaam zachter klonk in de verte. Maar de geur, zoals alle geuren in de Hof van Eden, die geur bleef nog heel lang hangen. De oude man bleef nog een poosje bij de rivier en luisterde naar het water dat zachtjes voorbij stroomde. Toen stond hij op en liep langzaam terug naar huis.

"Vrouw, lieve vrouw! Kom eens hier en hoor nu toch eens wat ik heb beleefd!" riep de oude man toen hij zijn huis binnen ging. En hij vertelde het hele verhaal aan zijn vrouw. Toen hij daarmee klaar was vroeg hij: "Alsjeblieft, je moet me helpen. Wat voor wens zou ik kunnen doen?"

"Maak je geen zorgen, lieve man. Alles zal goed komen. Maar nu is het eerst tijd om te gaan eten. Ga zitten, ik heb heerlijke soep en lekker brood. En na het eten gaan we wat rusten en elkaar andere verhalen vertellen. En vannacht ga je slapen en mooie dromen dromen en dan zullen we morgen besluiten wat je moet zeggen."

Zo gezegd, zo gedaan. De man had de hele nacht de prachtigste dromen en 's morgens, na het ontbijt, fluisterde zijn vrouw hem iets in het oor.

"O, mijn lieve vrouw. Wat ben je geweldig! Dat is precies de goeie wens. Als ik hem nu maar kan onthouden!" En terwijl hij de wens steeds in zichzelf liep te herhalen verliet de man zijn huis en liep hij langzaam terug naar zijn plaats bij de rivier, waar hij begon te wachten, heel lang te wachten op de geluiden die hij de vorige dag had gehoord.

Maar eindelijk hoorde hij ze: het tik, tik, tik van een stok kwam steeds dichterbij. En daar was weer het ruisen van een lange satijnen mantel en toen, tenslotte was er weer de geur als van de Hof van Eden. En de profeet Elia kwam en ging naast de oude man zitten.

"Shalom aleichem!"

"Aleichem shalom!"

"Zo, nu is het tijd. Ik kan maar één wens voor je vervullen. Wat zal het zijn?"

Wat zou hij vragen: een kind? Geld? Dat hij weer zou kunnen zien? Dat hij weer jong zou zijn? Dat hij gezond zou blijven? De oude man aarzelde even. Toen haalde hij diep adem en begon:

"Ik wens dat ik zó lang mag leven... dat ik op een dag zal zien... dat mijn kind zit te eten... van een gouden bord!"

Toen barstte Elia in lachen uit, en hij kon bijna niet ophouden: "Ik zie dat je het voor elkaar hebt gekregen om al je wensen in één wens te verpakken! Ik denk dat God daarover even veel plezier heeft als ik. En ik ben er zeker van dat God er voor zal zorgen dat ieder deel van je wens wordt vervuld."

Een ogenblik bleef alles stil. Toen hoorde de man weer het ruisen van de lange satijnen jas en het tik, tik, tik van de stok dat langzaam in de verte verdween. Maar de geur, zoals alle geuren uit het Paradijs, die heerlijke geur bleef nog de hele middag hangen...

Men zegt dat de oude man en zijn goede vrouw en hun lieve kind vele, vele jaren met elkaar in vrede een heel gelukkig leven hebben geleid.

Moge het ons allen zo vergaan.