Er was eens een man die uitmuntte in het jagen van bosvarkens. Hoewel zijn vrienden in het bemachtigen van ander wild misschien bekwamer waren dan hij, vond hij in het bemeesteren van piengos zijn gelijken niet. Het lukte hem altijd vijf of zes van deze dieren te doden, terwijl de jaguar, die steeds piengo-troepen achtervolgt, er nooit meer dan een of twee in een keer te pakken kan krijgen.

De jaguar kon niet nalaten van het benijdenswaardige succes goede nota te nemen, en bij de eerste de beste gelegenheid dat onze vriend in het bos verscheen, veranderde hij zich in een vrouw.

Deze vroeg toen aan de gelukkige jager hoe het hem lukte om zoveel bosvarkens te schieten; maar alles wat hij vertellen kon was, dat hij er zich van jongs af aan in geoefend had. Ze antwoordde dat ze graag zijn vrouw zou willen zijn; maar hij, wetende waar ze vandaan gekomen was, was niet erg begerig een beslist antwoord te geven. Zij, van haar kant, hield aan en beduidde hem, dat als ze samen leefden en samen op jacht gingen, ze altijd meer dieren zouden bemachtigen dan wanneer ze er alleen op uit gingen. Eindelijk stemde hij toe.

Lang, heel lang leefden zij gelukkig; want ze was een goede huisvrouw en behalve dat ze uitstekend kon koken en barbakotten, bleek ze ook goed te kunnen jagen. Eens op een dag vroeg ze aan haar man, of hij geen vader of moeder meer had; en toen ze hoorde, dat beiden nog in leven waren, gaf ze hem haar wens te kennen dat hij ze een bezoek zou brengen. "Want," zei ze, "als je zo lang wegblijft, zullen ze denken dat je dood bent." En toen de man antwoordde: "Goed, ik wil graag gaan," vroeg ze of ze hem mocht vergezellen en hem de weg mocht wijzen. Hij moest echter beloven, dat hij niemand zou vertellen wie ze was. Voor ze vertrokken drong ze er op aan, eerst nog voor een paar dagen op jacht te mogen gaan, om een voorraad varkensvlees te kunnen meenemen. Dat deden ze, en toen ze aan de hut van zijn ouders kwamen, werden ze met vreugde ontvangen.

De eerste vraag, die de oude vrouw aan haar zoon deed, was natuurlijk: "Waar heb je die mooie vrouw vandaan gehaald?"

"Ik heb haar in het bos gevonden toen ik op jacht was," antwoordde hij.

Tijdens het verblijf van het paar in de ouderlijke hut ging het paar iedere dag op jacht, en steeds keerde het met zoveel dode varkens terug, dat verwanten en vrienden achterdochtig werden, en zich begonnen af te vragen van welke afkomst de mooie vrouw toch wel zou zijn. Telkens probeerden ze dit te weten te komen, maar de man verraadde het geheim niet.

Zijn moeder echter, die niet ophield met vragen, werd op het laatst zo ongerust, dat hij ten slotte alles eerlijk opbiechtte, waarbij hij haar uitdrukkelijk op het hart drukte dat ze aan niemand iets mocht vertellen, want als ze het toch deed zou zijn vrouw hem onmiddellijk verlaten.

Van dit ogenblik af begonnen echter de onaangenaamheden. Eens op een dag maakte het volk een goede voorraad kassiri, met de bedoeling de oude vrouw dronken te maken, en toen ze in de loop van de avond al aardig beneveld was, vroegen de mensen: "Wie is toch de vrouw van je zoon?"

Maar ze hield haar mond. Het volk ging echter voort haar drank te voeren, totdat ze ten slotte niet meer wetende wat ze zei, het geheim verklapte en zei: "Mijn mooie schoondochter is eigenlijk een jaguar."

Maar nauwelijks had de jonge vrouw de woorden van haar schoonmoeder gehoord, of ze werd zo beschaamd dat ze brommend het bos in vluchtte. Het was de laatste keer dat men haar gezien heeft.

De zoon verweet zijn moeder haar woordbreuk, maar deze verontschuldigde zich door te zeggen: "Ik kon het heus niet helpen; men heeft mij immers dronken gemaakt."

Van dat ogenblik kwam de arme man nooit meer in het bos zonder eerst om zijn vrouw te roepen. Maar nooit kreeg hij antwoord.