Duivel Mankepoot woonde in Casacalda, dus in de hel. De mensen stierven, kwamen regelrecht naar Casacalda en vonden daar duivel Mankepoot die vroeg: "Ha, vrienden, waarom komen jullie allemaal hier?" En de doden: "Door de schuld van de vrouwen."

Duivel Mankepoot werd door dat antwoord hevig nieuwsgierig en verlangde erg die nieuwsgierigheid te bevredigen.

Hij kleedde zich als ridder en ging naar Palermo. Daar stond een meisje op een balkon en zij beviel hem. Hij vatte post onder dat balkon. Hij liep op en neer langs het huis en hoe langer hij dat deed, des te meer beviel zij hem. En hij liet haar ten huwelijk vragen. Hij wenste geen bruidschat, hij accepteerde haar zoals zij was en basta, maar onder deze voorwaarde, dat zij, zolang zij verloofd was, alles wat zij wilde, zou vragen, want zij moest goed weten, dat hij niet wilde dat zij nog iets vroeg, als zij eenmaal getrouwd was.

Het meisje aanvaardde die voorwaarde en de ridder gaf haar zoveel mooie kleren, dat zij er zich haar hele leven mee kon kleden.

Zij trouwden en hun eerste uitgaansavond was naar de schouwburg.

Nu weet men hoe de vrouwen in de schouwburg doen: zij keek haar ogen uit naar de japon van de markiezin, naar de juwelen van de gravin, zij zag de barones met een hoed die anders was dan de driehonderd hoeden die zij zelf bezat en zij werd ziek van begeerte, er ook zó een te hebben. Maar zij herinnerde zich de afspraak met haar man om niets meer te vragen, en de jonge vrouw begon te pruilen. Haar man bemerkte het: "Rosina, wat is er? Is er iets mis?"

"Nee nee, niets..."

"Maar ik zie dat jij niet tevreden bent."

"Heus, ik heb niets."

"Het is beter, dat je het me zegt als jij iets hebt."

"Nu dan, als jij het dan echt wilt weten: het is onbillijk dat de barones een hoed heeft die ik niet heb en dat ik je die niet kan vragen: dat mankeer ik!"

Duivel Mankepoot sprong haast uit elkaar: "Zo! Dus het is waar dat de mannen allemaal naar de hel gaan door de schuld van jullie, vrouwen! Nu heb ik het begrepen!"

In de volle schouwburg liet hij haar in de steek en ging er vandoor.

Hij verdween naar Casacalda en daar onderhield hij zich met een kameraad. Hij vertelde alles wat hem overkomen was, toen hij een vrouw gekozen had. En de vriend zei dat hij ook wel eens graag wilde trouwen, maar hij wilde trouwen met de dochter van een koning om te zien of dat met een prinses ook zou gebeuren.

"Nu, probeer maar eens, beste vriend!" zei duivel Mankepoot. "Weet je wat we kunnen doen? Ik verberg me in het lichaam van de dochter van de koning van Spanje. Dan wordt de dochter van de koning van Spanje ziek en de koning doet een oproep: wie mijn koninklijke dochter weer gezond maakt, krijgt als beloning haar koninklijke hand. Jij komt dan als dokter verkleed; zo gauw ik jouw stem hoor, ga ik haar lichaam uit; jij maakt haar beter en dan trouw jij met haar en bent vorst. Bevalt je dat plannetje, vriend?"

Dit deden zij en zo gebeurde alles, tot de vriend-duivel bij de zieke prinses werd ontboden.

Alleen gebleven, zei de vriend heel zachtjes: "Vriend Mankepoot! Hier ben ik: jij kunt er uitkomen en de prinses vrijlaten! Duivel Mankepoot, hoor jij me?"

Maar het is altijd het beste, beloften van duivels niet te vertrouwen. Inderdaad klonk de stem van duivel Mankepoot: "Wat? Wat is er? O ja, ja zeker, ik heb het hier best. Maar waarom zou ik weggaan? Wie het naar de zin heeft, verroert zich niet..."

"Kameraad, wat had jij me gezegd? Wil jij grapjes verkopen? De koning laat iedereen onthoofden, die de prinses niet genezen kan. Vriend! Kameraad!"

"Ja, ik heb het naar mijn zin. Dacht jij soms, dat ik hier wegga?"

"Wat zeg je? En ik, ik verlies hier mijn huid!"

"Nou, wat zou dat? Klets niet. Ik ga hier niet vandaan, al doen ze van alles!"

De arme vriend maar aan het smeken en schelden, doch niets hielp. Nu was de termijn die de koning gesteld had bijna vervallen. De pseudo-dokter ging naar de koning en zei: "Majesteit, om uw dochter te genezen mis ik nog een ding: dat u de kanonnen van uw fregatten laat schieten."

De koning ging naar het venster: "Fregatten, vuur!"

En de kanonnen van de fregatten werden afgevuurd.

Duivel Mankepoot die binnen het lichaam van de prinses niets kon zien, zei: "Vriend, wat betekenen al die schoten?"

"Er komt een schip de haven in dat saluutschoten lost."

"En wie komt er aan?"

De vriend liep naar het raam: "O! Het is jouw vrouw die komt!"

"Mijn vrouw!" jammerde duivel Mankepoot. "Mijn vrouw! Maar dan smeer ik hem. Ik ga er dadelijk vandoor! Ik kan haar niet luchten of zien!"

Uit de mond van de prinses kwam een straaltje vuur en daarop ontsnapte duivel Mankepoot en de prinses voelde zich onmiddellijk genezen.

"Majesteit! Zij is beter, majesteit!" riep de vriend.

"Bravo!" juichte de koning, "haar hand en de kroon zijn van jou!"

En zo begon de ellende voor deze duivel...