Djahiz was een jongeling die op zijn stiefmoeder verliefd was, en zij was even mooi en dom als hij intelligent en lelijk was. Om haar gedwee te maken, verzon hij de volgende list: Hij bracht haar een brief van haar vader die haar bij zich uitnodigde omdat hij op zijn sterfbed lag en haar nog eenmaal wilde zien. Djahiz bood zich aan om haar te vergezellen, en zijn aanbod werd aangenomen. Zij pakte haar bundel en Djahiz vertrok ondertussen om langs de weg waarover de reis ging, op bepaalde plaatsen voorraden te begraven.

De volgende ochtend werd de reis begonnen. Ze hadden al een poos in de grootste hitte gereden, toen de stiefmoeder een verfrissing verlangde. Djahiz verontschuldigde zich, hij was vergeten iets mee te nemen, ze moest dus geduld hebben tot het volgende dorp.

Op dat ogenblik vloog een raaf krassend voorbij. "O, leugenaar!" schreeuwde Djahiz. "Wie scheld je voor leugenaar?" vroeg de stiefmoeder. "Die raaf die me wil wijsmaken dat onder die boom vissen, brood en limoenen begraven zijn," antwoordde Djahiz. "Wat, versta jij raven?" wilde de stiefmoeder weten. "Och, ik heb veel gestudeerd, hoewel ik nog jong van jaren ben. Door toeval heb ik een grammatica en een woordenboek van de vogeltaal gevonden en nu versta ik ze," antwoordde Djahiz.

De vrouw, die erge honger had, dacht dat de raaf toch de waarheid gesproken kon hebben en vroeg haar metgezel te stoppen en onder de boom te graven. Ze vonden vissen, brood en limoenen en de stiefmoeder beschouwde haar zoon als een groot geleerde.

Nadat ze een poos verder getrokken waren, vloog een andere raaf krassend voorbij. "Zeg, aartsleugenaar!" riep Djahiz. "Mijn lieve zoon!" zei de vrouw, "wat zegt hij dan? Je moet het eerlijke volk niet zo snel voor leugenaar schelden." - "Als we geloof aan hem zouden hechten," sprak Djahiz, "dan bevinden zich daar onder die boom een gebraden stuk vlees en een pastei." De stiefmoeder drong erop aan halt te houden en ze vonden alles precies zo als de raaf gezegd had. Ze geloofde dat haar zoon een grote heilige was en kuste eerbiedig zijn handen.

Ze hadden heel goed gegeten, maar niets te drinken gehad en hadden van dorst kunnen vergaan. Al gauw daarop kraste een andere raaf. "O, schavuit!" riep Djahiz. "Lieve zoon, doe het eerlijke gezicht geen onrecht! Geloof me, deze raven zijn apostelen van de waarheid. Wat zegt hij dan?" - "Daar onder die boom zouden flessen wijn en koele sappen begraven zijn," antwoordde Djahiz.

Het was echt zo; ze dronken van de beste wijn en lagen nog uitgestrekt in het hoge gras toen een vierde raaf boven hun hoofd kraste. "O, schandelijke leugenaar! Goddeloze bedrieger!" riep Djahiz heel boos. "Noem de goede raaf geen leugenaar," zei de stiefmoeder. "Zijn woorden zijn immers juist en waar als de Koran. Wat zegt hij dan?" - "Och, ik schaam me het te herhalen, hoewel er een groot ongeluk in het spel is," antwoordde Djahiz.

En Djahiz weigerde lang en deed zelfs alsof hij huilde van schaamte en droefheid. Tenslotte, na veel smeken, kwam hij ermee tevoorschijn: "Als jij, liefste stiefmoeder, zo zegt de raaf, me niet ter plaatse zou omhelzen, dan sterven op dit ogenblik je vader en je kind."

Wat moest ze doen? Aan de geloofwaardigheid van de raaf viel onmogelijk te twijfelen. Djahiz beweerde wel dat het niet gepast was; maar hoe meer hij weigerde, des te dringender smeekte de stiefmoeder hem het leven van haar vader en haar kind te redden. Ze kuste zijn handen en voeten en hield niet op met smeken, tot hij haar drie maal omhelsd had. En zij waren samen gelukkig, en wij hebben het nakijken.