Er was eens een man, die een vrouw had. En die vrouw was zo koppig en dwars van natuur, dat het haast niet in haar gezelschap uit te houden was. De man, die arme baas, had haast geen leven met haar, want wat hij wilde, wilde zij juist net niet.

Op een zondag in de zomer gingen de man en de vrouw eens samen een wandelingetje maken om te kijken hoe de akkers er bij stonden. Toen ze bij een akker aan de overkant van de rivier kwamen, zei de man: "Ja, nu is hij ver genoeg. Morgen zullen we hem maaien." - "Ja, morgen zullen we hem beginnen te knippen," zei de vrouw. "Wablief, knippen? Gaan we hem dan niet maaien?" zei de man. Nee, ze zouden hem knippen, bleef zijn vrouw aanhouden.

"Niets is erger dan weinig te weten," zei de man, "maar nu schijn je het beetje verstand dat je had ook nog verloren te hebben. Heb jij ooit wel eens iemand een akker zien knippen?" zei hij.

"Weinig weet ik, en weinig wil ik weten," zei de vrouw, "maar dat weet ik zeker, dat je een akker knipt, en niet maait," zei ze.

Er viel niet over te praten, knippen moesten ze hem.

Ze liepen er al kijvend en kibbelend door heen tot ze op de brug over de rivier kwamen, vlak bij een diep gat. "Een oud spreekwoord zegt," zei de man, "dat goed gereedschap goed werk doet, maar dat weet ik wel, dat het een rare maaierij is, die met een schapenschaar geschiedt," zei hij. "Mogen we de akker dan beslist niet maaien?"

"Nee, nee - knippen, knippen, knippen!" riep de vrouw en sprong de man met knippende vingers naar de neus. Maar in haar drift keek ze niet goed uit, struikelde over een oneffenheid van de brug en plofte in de rivier.

"Een oude gewoonte is slecht af te leren," dacht de man, "maar het zou toch wel kras zijn als ook ik niet eens gelijk kreeg."

Hij waadde de rivier in tot bij het gat, en kreeg haar pruik te pakken, zodat hij haar hoofd net boven water kon houden.

"Moeten we de akker nu maaien?" zei hij.

"Knippen, knippen, knippen!" gilde de vrouw.

"Ja, ik zal je leren knippen," dacht de man en duwde haar onder. Maar het hielp niet: ze zouden hem knippen, zei ze, toen hij haar weer boven liet komen.

"Die vrouw moet gek zijn," zei de man bij zichzelf. "Menigeen is gek, en weet het niet, menigeen heeft verstand, en zal er nooit gebruik van maken. Maar ik zal het nog maar eens proberen," zei hij. Hij had haar echter nog niet onder geduwd of ze stak al een hand boven water uit en knipte met haar vingers alsof het een schaar was. Toen werd de man zo woedend als hij nog nooit was geweest en hield haar een poos lang en flink onder water. Maar plotseling zakte de hand weg, en de vrouw werd ook eensklaps zo zwaar, dat hij haar los moest laten.

"Ja, je zou mij ook wel in die put willen meetrekken, maar blijf daar maar in je eentje, trol van een wijf," zei de man. En toen bleef de vrouw daar.

Maar na enige tijd vond hij het toch niet prettig, dat ze in het water lag en niet in gewijde aarde was gekomen. En hij ging de beek naar haar afzoeken. Maar hoe hij ook zocht en speurde, hij vond haar niet. Hij nam al zijn knechten en meiden en ook nog mensen van de buurhoeve mee, en die zochten en visten met zijn allen de hele rivier ook nog tot het eind toe af, maar hoe ze ook zochten, ze vonden de vrouw niet.

"Nee," zei de man, "op die manier wordt het toch niks. Dat wijf was nou eenmaal een bijzonder wijf," zei hij. "Toen ze leefde, ging ze altijd tegen de draad in, en nu zal ze wel niet anders zijn. We moeten maar eens boven de waterval proberen, misschien is zij stroomopwaarts gedreven."

Ja, toen gingen ze boven de waterval zoeken en speuren. En jawel, daar lag ze!

Dat was me nog eens een vrouw, die tegen de draad in was!