Eens op een dag ging een Arowak op jacht en hij nam zijn vrouw mee. Toen hij haar op een morgen in de banab achterliet waarschuwde hij haar dat, als Joroka voorbij kwam en als een vogel begon te fluiten, zij niet mocht proberen het geluid na te doen, want anders zouden haar beide voeten onmiddellijk in scherpe stenen veranderen. Daarna ging hij weg.

Er ging een tijd voorbij, en de vrouw begon zich eenzaam te voelen. Opeens dacht ze dat ze een vogel hoorde fluiten.

"Wacht, ik zal hem eens roepen," dacht ze, maar nauwelijks had ze het geluid nagebootst of Joroka - want die vogel was de bosgeest - werd razend en veranderde ogenblikkelijk haar voeten in scherpe stenen. Ook haar hart veranderde hij in een steen. Hierdoor kwam het, dat de vrouw woest en hard werd tegen haar man, en dat ze hem, toen hij 's avonds van de jacht terugkeerde, onmiddellijk wilde doden.

Maar toen de man begreep wat er gebeurd was zette hij het op een lopen en rende zo snel hij kon om een kreek te bereiken waarin hij onderdook en naar de andere kant zwom. Toen hij aan de andere oever weer boven kwam rustte hij wat uit.

De vrouw was haar man achterna gerend, en toen ze bij de kreek kwam en haar man niet zag, dacht ze: "Hij verbergt zich zeker tussen de biezen in de modder." Met haar puntige stenen begon zij overal om zich heen te trippelen, waarbij ze kwaad uitschreeuwde: "Ruwe klant, wacht, ik zal je wel pakken. Ik weet wel wat ik met je ga doen."

Ze wist echter niet dat haar man dit allemaal hoorde, en de hele tijd glimlachend naar haar keek. Ze bleef maar voortstampen, totdat ze met een van haar stenen voeten op een alligator stapte, die ze daarna naar de oever sleepte. Hier ging ze nog een tijd door met stampen, want ze geloofde vast en zeker dat het haar man was die ze zo toetakelde.

Toen ze tevreden was over haar werk keerde ze terug naar de banab. Haar man echter liep naar zijn hut en toen hij daar aankwam vroegen zijn zwagers hem waar hun zuster gebleven was. Hij vertelde hun wat er gebeurd was maar de beide mannen wilden er eerst niets van geloven. Toen ze dreigden om hem te zullen doden zei hij: "Kom mee, dan zal ik de plaats aanwijzen waar het gebeurd is."

Zo gezegd, zo gedaan en toen ze bij het tijdelijk verblijf in het bos waren aangekomen was de vrouw nergens te vinden. Haar man bootste nu Joroka's gefluit na - nu de geest niet in de buurt was en te ver om het te kunnen horen, kon er geen kwaad gebeuren - en onmiddellijk kwam zij met haar stenen voeten aangelopen, klaar om niet alleen haar man maar ook haar beide broers te vernietigen. Maar die waren gewaarschuwd en voordat zij nog iets kon doen joegen ze haar een pijl door het lichaam.

Toen de broers hun zuster zo dood zagen liggen, erkenden zij dat de man de waarheid gesproken had.