Er leefde eens een vos in een hol met zijn vossenvrouw en vijf kleintjes. Iedere avond slopen de twee grote vossen naar een marktplaats om te snoepen van de restjes die de mensen daar hadden weggegooid. En iedere nacht als ze naar huis gingen, voerden ze hetzelfde gesprek. De vos zei dan tegen zijn vrouw: "Zeg, vertel me nu eens hoeveel verstand jij eigenlijk hebt?" Zij zei dan: "Zoveel als je in een klein groentemandje kunt stoppen." Dan zei zij: "En hoeveel verstand heb jij dan wel?" Hij gaf dan als antwoord: "Zoveel als je op twaalf buffels kunt laden!"

Op een kwade nacht, toen ze zoals gewoonlijk op weg naar huis waren, stonden ze opeens tegenover een tijger, die hen vriendelijk groette met de woorden: "Eindelijk heb ik jullie te pakken, vriendjes." De vos kon geen woord uitbrengen en rilde van angst. Hij kroop met zijn buik over de grond.

Maar het vrouwtje vos gaf zich nog niet zo snel gewonnen. Ze groette de tijger vriendelijk en zei: "Goedenavond Oom, eet ons nu niet direct op, maar luister even. Mijn man en ik, we hebben ruzie over iets en u kunt ons helpen dat probleem op te lossen." De tijger werd vriendelijk gestemd omdat zij hem Oom noemde, en hij antwoordde met een zachte stem: "Kleine nicht, vertel het je Oom maar eens. Waar hebben jullie het moeilijk mee. Ik zal het voor je beslissen." - "Nou kijk," zei het vrouwtje vos, "wij hebben vijf kinderen en die willen wij verdelen. Ik heb voorgesteld dat ik er drie krijg en mijn man twee, maar hij wil er drie en er twee aan mij laten. We kunnen er niet uitkomen en we zochten iemand om ons te helpen. Gelukkig komen we u nu tegen, als een goede geest. U kunt zeker een goede beslissing nemen, waar wij beiden mee gebaat zijn."

De tijger dacht direct dat dit een buitenkansje was. Als hij het slim aanlegde zou hij niet alleen de twee vossen maar ook nog vijf kleintjes kunnen oppeuzelen, dus stemde hij toe hen te helpen. De vossen nodigden hem uit met hen mee te gaan naar hun hol. Daar aangekomen rende de vader vos het hol in om de kleintjes te halen. Maar hij kwam niet meer naar buiten. Het vrouwtje vos zei: "Daar heb je het weer, mijn man kan die kleintjes niet aan, ik ga hem helpen." En achterste voren kroop ze langzaam het hol in, haar gezicht naar de tijger gericht. De tijger zag haar verdwijnen, maar omdat ze haar ogen op hem gericht hield, kon hij alleen maar zeggen: "Hallo, waarom ga je achterwaarts?" - "Maar Oom," sprak zij waardig, "hoe kan ik nu zo een groot personage als u bent de rug toekeren?" en daarmee verdween ze.

En algauw hoorde de tijger de twee vossen roepen: "Dag lieve Oom, je kan gerust naar huis gaan, we hebben samen al besloten hoe we de kinderen zullen verdelen." Toen begreep de tijger dat hij bij zijn neus genomen was. Hij werd razend van woede, probeerde uit alle macht het hol binnen te dringen, maar hij was veel te dik en te groot en hij droop af. Zo werden de vossen gered door het verstandige vrouwtje vos.