Er was eens een vrouw, die er op uit was gegaan om een herder te huren. Toen kwam ze een beer tegen. "Waar moet jij naar toe?" zei de beer. "O, ik ben er op uit om een herder te huren," antwoordde de vrouw. "Kun je mij niet als herder gebruiken?" vroeg de beer. "O jawel, als je maar een herdersliedje kent om de beesten mee te lokken," zei de vrouw. "Heu-i," bromde de beer. "Nee, jou wil ik niet hebben," zei de vrouw, toen ze dat hoorde, en ging haars weegs.

Toen ze een eind had gelopen, kwam ze een wolf tegen. "Waar moet jij naar toe?" zei de wolf. "Ik ben er op uit om een herder te huren," antwoordde de vrouw. "Kun je mij niet als herder gebruiken?" vroeg de wolf. "Ja, als je maar een lokliedje kent," zei de vrouw. "Uh-uh!" blafte de wolf. "Nee, jou wil ik niet hebben," zei de vrouw.

Toen ze nog een eind had gelopen, kwam ze een vos tegen. "Waar moet jij naar toe?" zei de vos. "O, ik ben er op uit om een herder te huren," zei de vrouw. "Kun je mij niet als herder gebruiken?" vroeg de vos. "Ja, als je maar een lokliedje kent," zei de vrouw. "Van je diedel-dal-holom!" zong de vos glashelder en melodieus. "Ja, jou wil ik wel als herder hebben," zei de vrouw, en toen stelde ze de vos als bewaker van haar veestapel aan.

De eerste dag, dat de vos er met de veestapel op uit was, at hij alle geiten van de vrouw op; de tweede dag maakte hij een eind aan al haar schapen, en de derde dag verslond hij alle koeien.

Toen hij 's avonds thuis kwam, vroeg de vrouw, wat hij met haar veestapel had gedaan. "De schedels liggen in de beek en de ribbenkasten in het bos," zei de vos. De vrouw stond wel net te karnen, maar ze vond, dat ze eerst maar eens even moest gaan kijken, en terwijl ze weg was, sprong de vos in de karn en slobberde de room op.

Toen de vrouw thuis kwam en ook dit nog zag, werd ze zo woedend, dat ze het beetje room, dat nog over was, achter de vos aan wierp, zodat er nog net een druppel op zijn staart viel. En zo komt het, dat de vos een witte punt aan zijn staart heeft.