Lang, lang geleden leefde in het klooster van Chaumont een monnik die zich regelmatig overgaf aan diepe meditatie. Om zich nog meer te kunnen concentreren, liep hij vaak dagenlang rond in de uitgestrekte bossen die het klooster omringden. Daar in de eenzaamheid, vond hij het voedsel voor zijn ziel dat hij zo dringend nodig had.

Toen hij op een dag in gedachten verzonken rondliep in een aangrenzend bos, dat ook nog aan het klooster toebehoorde - het was het bos dat tot op de dag van vandaag 'het bos van de pater' wordt genoemd - vloog er plotseling een opvallend mooie vogel voor hem uit. Het glanzende verenkleed van het dier was van een wonderbaarlijke schoonheid. Nog mooier en ontroerender was zijn gezang, dat zich niet met woorden laat beschrijven. De vogel fladderde van tak tot tak, steeds vlak boven het hoofd van de monnik. De geestelijke dacht dat hij het dier gemakkelijk kon vangen en daarom liep hij het haastig achterna. Herhaaldelijk probeerde hij de vogel te pakken te krijgen en ontglipte deze hem. Tenslotte kreeg de monnik genoeg van de achtervolging, maar de vogel liet vlakbij zijn prachtige gezang horen en toonde hem zijn schitterende veren, zodat hij het niet kon laten het dier opnieuw na te jagen.

Zonder het te merken kwam de monnik steeds dieper in het bos terecht. Pas uren later drong het tot hem door dat hij was verdwaald. Alles wat hij om zich heen zag, kwam hem vreemd voor. Dit was niet meer het bos dat hij kende en dat hem zo vertrouwd was. Alleen de zon was niet van stand veranderd en dus probeerde hij met behulp van de zon de weg naar het klooster terug te vinden. Hij viel daarbij van de ene verbazing in de andere! Waar hij meende dat een akker moest liggen, stonden hoge bomen en waar altijd het beste graan van het klooster werd gesneden, trof hij een weiland aan. Hij bleef zoeken naar de juiste weg, verdwaalde, kwam weer op het goede pad, verdwaalde opnieuw en dat ging zo door tot hij uiteindelijk voor de kloosterpoort stond. Het klooster leek helemaal veranderd, maar toch belde hij aan.

Broeder-portier verscheen en deze vroeg hem wat hij wenste.

"Is dit het klooster van Chaumont?" vroeg de monnik.

"Zoals u ziet, eerwaarde."

"En jij doet dienst aan de poort?"

"Ja, dat doe ik al vele jaren."

"Dat kan toch niet! Waar is broeder Jérome dan? Hij was er nog toen ik vanochtend wegging. En je loopt ook niet in de dracht van onze orde!"

"Welke orde bedoelt u?"

"De orde van de heilige Benedictus van Cluny. We zijn toch benedictijnen?"

"Welnee, wij zijn minderbroeders."

De monnik wreef zich in zijn ogen, want hij dacht dat hij droomde. Na een korte stilte zei hij: "Kan ik mijn abt, Jean de Chalencon, spreken? Hij heeft de cel naast de mijne."

Broeder-portier hield de monnik voor een man die zijn verstand had verloren. Medelijdend antwoordde hij: "Als u even wacht zal ik vader-overste roepen."

Toevallig kwam de vader-overste net aanlopen en hij kreeg van de monnik te horen: "Ik ben pater Anselm. Ik heb dit klooster met toestemming van onze eerwaarde abt voor hoogstens enkele uren verlaten om in onze bossen te gaan wandelen. En nu ik terug ben, herken ik niets meer. De eerwaarde Jean de Chalencon vind ik hier net zo min terug als de andere broeders. Bovendien is me verteld dat u de abt bent van dit klooster."

De vader-overste sperde zijn ogen wijdopen van verbazing. In eerste instantie dacht hij net als de broeder-portier dat hij met een arme dwaas te doen had, maar plotseling herinnerde hij zich iets.

"Ja," mompelde hij, "de naam Jean de Chalencon is me bekend. Hij was de laatste abt van de benedictijnen van Chaumont. Maar hij is al meer dan tweehonderd jaar dood en na hem werd het klooster door een pauselijke bul aan onze orde vermaakt."

Nadat hij een poosje had nagedacht, vervolgde de abt: "Ik herinner me nog iets. In de annalen staat geschreven dat een van de broeders van dit klooster - een zekere Anselm die vaak in de omliggende bossen wandelde om te mediteren - op een dag niet meer terugkwam. Hij was en bleef weg. Ook zijn lijk werd nooit gevonden, hoe goed er ook naar werd gezocht. En deze monnik ben jij?"

Daarop boog pater Anselm zijn hoofd. Hoewel de abt probeerde hem tegen te houden, ging pater Anselm er sneller dan de wind vandoor en hij werd nooit meer gezien.