In de stad Sobhavati stond vroeger een tempel die gewijd was aan de godin Gauri. Naast de tempel lag een vijver waarin toegewijden, alvorens het heiligdom te betreden, een bad konden nemen om hun aardse zonden af te wassen. Eenmaal per jaar, wanneer maan, planeten en sterren in de juiste constellatie tot elkaar stonden, was het bededag. Dan kwamen bedevaartgangers van heinde en ver om de godin te vereren.

Eens gebeurde het dat een jonge wasman, Dhavala genaamd, op die bijzondere feestdag naar de vijver ging om te baden. Daar aangekomen zag hij in het water een jong meisje, Madanasundari. Zij was zo mooi, dat zij met haar schoonheid de pracht van de volle maan in de schaduw stelde. Het hart van Dhavala was meteen getroffen. Nadat hij naar haar naam en woonplaats had geïnformeerd, keerde hij ziek van liefde terug naar huis.

Thuis kon hij zonder haar geen rust vinden. Hij verloor zijn eetlust en op een dag vroeg zijn moeder wat eraan scheelde. Dhavala vertelde haar over het meisje dat hij bij de tempel had gezien en over zijn hartstocht die hij sindsdien voor haar voelde.

De moeder bracht het over aan haar man en toen deze kwam kijken en zag in welke staat zijn zoon verkeerde, zei hij: "Waarom ben jij zo mismoedig over iets dat zo makkelijk te verkrijgen is. Haar vader is ook wasman en in rijkdom zijn wij elkaars gelijke. Ik ken hem en hij kent mij, dus het is geen probleem om een huwelijk tussen jou en haar te regelen." Met deze woorden troostte de vader zijn zoon en vervolgens wist hij hem ertoe te bewegen om weer voedsel tot zich te nemen en te drinken.

De volgende dag ging het tweetal naar het huis van Madanasundari. De vader van Dhavala deed het huwelijksaanzoek aan de vader van het meisje en deze stemde direct toe.

De daaropvolgende dag vond het huwelijk plaats en de gelukkige Dhavala keerde samen met zijn mooie bruid naar huis terug. Niet lang na het huwelijk kreeg het bruidspaar bezoek van de broer van Madanasundari. Nadat hij was uitgerust en had gegeten zei hij: "Mijn vader heeft mij gestuurd om jullie uit te nodigen voor het jaarlijkse feest ter ere van de godin Gauri."

De volgende ochtend vroeg vertrok Dhavala in gezelschap van zijn vrouw en zwager naar het huis van zijn schoonvader. Toen ze dicht bij de stad Sobhavati waren en hij de tempel van Gauri zag, zei Dhavala in een opwelling van devotie: "Kom, laten we een bezoek aan dit heiligdom brengen." De zwager probeerde hem op andere gedachten te brengen. "Hoe kunnen wij drieën zonder offergaven voor de godin verschijnen?" Daarop antwoordde Dhavala: "Laat mij dan maar alleen gaan, wachten jullie hier buiten."

Terwijl Dhavala in de tempel de godin vereerde en al mediterend in vervoering was geraakt, kwam als door het lot gedreven de volgende gedachte in hem op: "Mensen eren deze godin door allerlei levende wezens te offeren. Als ik verlossing wens van al het aardse lijden, waarom zou ik dan niet mijn eigen lichaam aan haar geven?"

Het was stil in de tempel, behalve Dhavala was er niemand aanwezig. Hij pakte een zwaard dat op het altaar lag, sloeg zijn eigen hoofd af en viel dood op de grond neer.

Na verloop van tijd begon de zwager van Dhavala ongeduldig te worden. Hij liep de tempel binnen om te kijken wat er aan de hand was. Tot zijn ontzetting zag hij daar het onthoofde lichaam van de man van zijn zuster liggen. Hij raakte dermate van streek, dat hij met hetzelfde zwaard zijn eigen hoofd afhakte. Nu ook haar broer zolang wegbleef, begon Madanasundari zich zorgen te maken en ging op haar beurt op onderzoek uit.

Toen zij de onthoofde lijken van haar man en haar broer vond, wierp zij zich luid jammerend ter aarde. Even later stond zij weer op en dacht bij zichzelf: "Welk nut heeft mijn leven nu nog?" En met het verlangen om een einde aan haar leven te maken, richtte zij zich tot de godin. "U bent de godin van gelukzaligheid, eerbaarheid en de heilige wet. U beschut ons vrouwen tegen smart en verdriet; waarom hebt u in één keer mijn man en mijn broer van mij weggenomen? Dit had u niet mogen doen, want ik heb u altijd trouw aanbeden. Verleen mij derhalve een laatste gunst. Ik sta op het punt dit lichaam te verlaten. Ik wil dat deze twee mannen in al mijn toekomstige wedergeboorten steeds mijn echtgenoot en broer zullen zijn." Madanasundari maakte een buiging en liep naar buiten. Van klimplanten maakte ze een stevige strop en knoopte die aan de tak van een boom vast.

Terwijl ze haar nek strekte en deze door de strop stak, klonken de volgende woorden uit het hemelruim: "Handel niet in onbezonnenheid, mijn kind! Ik ben tevreden over jouw moed. Laat die strop, ga naar je man en je broer en plaats hun hoofden weer op de lichamen. Bij mijn gratie zullen ze alle twee weer levend en wel opstaan." Madanasundari rende naar de lichamen, maar in haar verwarring en haar grote onstuimigheid, plaatste zij het hoofd van haar man op de romp van haar broer en het hoofd van haar broer op de romp van haar echtgenoot. Ze stonden allebei op; van een litteken was niets te zien, maar hun hoofden waren verwisseld. Opgewonden vertelden ze elkaar wat er was gebeurd en nadat ze de godin gehuldigd hadden, gingen ze met Madanasundari weer op weg.

Terwijl ze verder liepen, bemerkte Madanasundari tot haar grote schrik de vergissing die ze had gemaakt. Haar verwarring was groot, want in de toekomst zou de man met wie ze getrouwd was, het hoofd van haar echtgenoot hebben en het lichaam van haar broer.