Moulay Slimane was de koning van de geesten. Hij oefende, dat spreekt vanzelf, gezag uit over de geesten, maar ook over alle dieren. Over de vogels en de vissen, over de huisdieren en over de wilde dieren. En allen waren tevreden, want Moulay Slimane was rechtvaardig en goed. Maar... hij had een vrouw. En zijn vrouw was niet altijd even rechtvaardig en goed als haar man. Op een nacht toen zij de slaap niet kon vatten en ze onophoudelijk lag te woelen, verzuchtte zij dat het bed veel te hard was voor iemand zo teer gebouwd als zij. "Wat ik nodig zou hebben, is een bed gemaakt van de veren van alle vogels op aarde."

Moulay Slimane was dan wel rechtvaardig, maar hij hield ook veel van zijn vrouw. De volgende morgen riep hij dan ook alle vogels bijeen. "Ik heb jullie laten komen," zei hij tegen hen, "opdat jullie mij jullie veren zouden geven. Daarvan wil ik dan een bed voor mijn vrouw maken. Gaan jullie daarom allemaal bij mijn minister langs, zodat hij jullie veren kan plukken."

De vogels keken elkaar aan, verbluft als ze waren, vervolgens probeerden ze tijd te winnen. De adelaar wierp zich op als hun woordvoerder. "Zijn alle vogels wel bijeengeroepen?" - "Ja." - "Is er niemand die ontbreekt? Want we moeten allemaal, zonder uitzondering, aanwezig zijn. Over een dergelijke zaak kan slechts met algemene stemmen een besluit genomen worden."

Moulay Slimane was dus wel verplicht de namen af te roepen en zodoende ontdekten men dat de uil ontbrak. Onmiddellijk zond de koning van de geesten de valk weg, want hij was de snelste, om de uil te zoeken. Toen de uil tenslotte voor hem verscbeen, sprak Moulay Slimane tot hem op droge toon: "Welnu, vanwaar deze vertraging?" - "Vergeeft u me, ik had het erg druk. lk telde het aantal dagen en nachten, dat van de doden en van de levenden en dat: van de mannen en vrouwen."

"Ah!" riep Moulay Slimane geïnteresseerd uit. "En wat heb je ontdekt?" - "Er zijn meer dagen dan nachten." - "Bewijs me dat." - "De nachten dat de maan schijnt zijn gelijk aan dagen en worden dus tot dagen gerekend." - "Dat is waar," zei Moulay Slimane instemmend. "En wat de levenden en de doden betreft?" - "Er zijn meer levenden dan doden, want een dode die een gelukkige herinnering nalaat is even levend als voorheen." - "Dat is opnieuw waar," bevestigde Moulay Slimane. "En hoe staat het met de mannen en de vrouwen?" - "Er zijn meer vrouwen." - "Hoe kun je dat verklaren?" - "De man die de raadgevingen van een vrouw opvolgt, wordt hij daardoor zelf niet een vrouw?"

Moulay Slimane zei niets. Hij ontstak niet in woede, noch strafte hij de uil voor zijn vermetelheid. Maar hij gaf de vogels hun vrijheid terug en zwoer niet langer naar zijn vrouw te luisteren. En daarom hebben ook nu de vogels al hun veren nog...