Ergens op het platteland wilden een man en een vrouw met elkaar trouwen. Het was voor beiden de tweede keer dat ze in het huwelijksbootje stapten en ze brachten alle twee een dochter uit hun eerder huwelijk mee.

De dochter van de man was een mooi en gehoorzaam meisje. Ze was gewend om de hele dag voor haar vader en het huis te zorgen. De dochter van de vrouw was daarentegen niet mooi en erg verwend, ze kreeg altijd alles wat haar hartje begeerde. Het was duidelijk dat er voor de dochter van de man een moeilijke tijd aanbrak.

De vader stond iedere dag vroeg op om het land te bewerken. Zijn dochter was ook altijd vroeg uit de veren en maakte het ontbijt voor hem klaar. Daarna verzorgde ze de beesten die rond de boerderij bij het huis liepen. Als haar stiefmoeder en stiefzusje uren later eindelijk opstonden, had zij al heel wat werk verzet en dan moest ze voor hen ook nog eens het ontbijt verzorgen. Ze was een dienstmeisje in haar eigen huis.

Maar ze klaagde nooit omdat ze niet wilde dat haar vader zich extra zorgen zou maken. De stiefmoeder was echter nooit tevreden. Tegenover haar man beklaagde ze zich keer op keer over zijn dochter. De man zag wel dat de werkelijkheid anders was, maar hij durfde er niets aan te doen.

Het leven ging een hele tijd door op deze manier. Voor het meisje was het elke dag keihard werken geblazen. Desondanks werd ze mooier en mooier.

De stiefmoeder kon dit niet hebben en werd steeds jaloerser omdat haar eigen dochter zo lelijk was. Op een zeker moment drong het tot haar door dat haar dochter geen enkele kans zou hebben om te trouwen, zolang het mooie stiefzusje in hetzelfde huis woonde. De stiefmoeder besloot hierop dat het meisje weg moest.

Niet lang daarna werd de dochter van de man de wereld ingestuurd, weg van het huis van haar vader, met alleen het jurkje dat ze aanhad en een paar schoenen. Maar waar moest ze naartoe? Ze had helemaal niemand op de wereld. Met pijn in het hart ging ze weg. Ze nam zelfs geen afscheid van haar vader.

Na een tijdje gelopen te hebben, kwam ze een hinkend hondje tegen. Het dier had een gebroken poot en vroeg aan het meisje: "Alsjeblieft, ik heb zo'n pijn aan mijn poot, wil je me helpen?" Het meisje aarzelde geen moment, zocht twee stevige takjes, scheurde de zoom van haar jurk en verbond daarmee de gebroken poot. Daarna ging ze weer verder, op zoek naar onderdak.

Even later liep ze langs een appelboom met uitgegroeide takken en bruine en verdorde bladeren die volzaten met rupsen. Toen de appelboom het meisje zag, riep hij: "Kun je mij helpen, ik ben zo lelijk." Het meisje deed meteen wat haar gevraagd werd, snoeide de dode takken en haalde de rupsen uit de boom, zodat hij weer kon groeien. Vervolgens liep ze verder.

De volgende die ze tegenkwam was een broodoven, die helemaal vernield was. "O, lief meisje," riep de oven haar toe, "wil je mij helpen, in deze staat kan ik mijn werk niet doen." En weer deed het meisje wat haar gevraagd werd. Met stenen en klei maakte ze de oven weer in orde. Nog steeds op zoek naar onderdak, vervolgde ze haar weg.

Een eind verder stond een vernielde put langs de kant van de weg. Net als de hond, de appelboom en de oven riep ook de put haar toe: "Help mij alsjeblieft, maak me weer in orde." Het meisje stroopte haar mouwen op, ging aan de slag en repareerde ook de put.

En zo liep ze dagen en dagen, op zoek naar een dak boven haar hoofd en naar werk. Maar terwijl zijzelf allerlei anderen had geholpen, was er niemand die werk voor haar had of een plaats om te wonen. Ten einde raad besloot ze toen om terug te gaan naar haar dorp.

Op weg naar huis, kwam ze weer langs de put. Deze was nu vol lekker, koud water en hij bood haar te drinken aan. Het meisje liet de emmer, die bij de put stond, in het water zakken en toen ze hem weer boven haalde, zag ze dat hij helemaal vol met gouden munten zat. De put zei: "Jij hebt voor mij gezorgd toen ik je nodig had, dus nu krijg je je beloning." Ze bedankte de put en liep blij verder, om thuis met haar familie de schat te delen. Vervolgens kwam ze de oven tegen, die gevuld was met heerlijke, vers gebakken broden. Al van verre riep hij haar toe dat ze een lekker warm brood moest komen eten. Toen het meisje een brood uit de oven haalde en doorsneed, zag ze tot haar verbazing dat er gouden en zilveren sieraden in zaten, waarvan sommige zelfs bedekt waren met diamanten. De oven zei dat dit haar beloning was, omdat ze hem zo goed geholpen had. Ze bedankte de oven en ging weer verder, op weg naar huis, blij met alles wat ze gekregen had.

Na een paar uur lopen kwam ze weer langs de appelboom. Die zag er gezond en mooi uit, vol met rode appels. Hij riep haar en zei dat ze zijn appels moest plukken. De eerste appel die zij plukte veranderde in goud, toen ze hem in haar hand nam. Daarna mocht ze appels eten, zoveel als ze wilde. Zo kreeg ze ook van de appelboom een beloning voor wat ze gedaan had.

Terwijl ze vrolijk verder liep, op weg naar huis, kwam ze ineens de hond tegen. Met een kwispelend staartje snelde hij naar haar toe om haar te begroeten. Het meisje stak blij haar hand uit om de hond een pootje te geven... maar toen gebeurde er een wonder. Op het moment dat zij de hond aanraakte, veranderde deze plotseling in een knappe prins, die zei: "Lief meisje, jij hebt mij geholpen toen ik een zieke hond was, jij hebt een goed hart. Wil je met me trouwen?"

Het meisje raakte hiervan zo in de war dat ze begon te huilen. Ze kon niet geloven wat er allemaal met haar gebeurde. Ze besloot, samen met de prins, naar haar vader te gaan om hem de zegen voor hun huwelijk te vragen. De vader was natuurlijk heel erg blij om zijn dochter op deze wijze terug te zien komen. Met tranen in de ogen gaf hij haar zijn zegen. De bruiloft die hierna gegeven werd, was fantastisch en duurde drie volle dagen en nachten. Uit het hele land waren gasten aanwezig, waaronder veel koningen, prinsen en prinsessen.

Was iedereen nu blij en gelukkig? Nee, zeker niet. De stiefmoeder was ziek van jaloersheid en stuurde onmiddellijk haar eigen dochter op pad, op zoek naar hetzelfde geluk.

Ook het luie en lelijke meisje kwam de hond tegen, maar ze dacht er niet aan om hem te helpen. "Ga weg, vies beest," riep ze hem toe en liep vlug verder. Toen de appelboom haar hulp vroeg, begon ze hard te lachen. "Help jezelf maar," zei ze tegen hem. Ook de oven en de put vroegen haar hulp. Tevergeefs. Het meisje dacht alleen aan zichzelf en liep vlug verder, op zoek naar haar prins. Maar die kwam ze niet tegen. Moe en hongerig besloot ze tenslotte terug te keren naar haar moeder. Op de terugweg zag ze even later de put staan. Ze rende er naartoe om haar dorst te lessen, maar de emmer water die ze bovenhaalde, zat vol met vieze wormen. Ze kon er niet van drinken. Een stuk verder kwam ze langs de oven. Al van verre kon je het warme, verse brood ruiken. Weer rende ze er op af, blij dat ze haar honger kon stillen. Maar het brood dat ze vastpakte, was zo heet dat ze haar handen brandde en het niet kon vasthouden. Verderop zag ze de appelboom staan, maar op het moment dat ze haar hand uitstak om een appel te plukken, werden alle appels in een keer rot.

En de hond? Zodra de hond haar zag aankomen, rende hij woest blaffend op haar af en beet in haar been.

Strompelend bereikte ze uiteindelijk haar huis. Doodmoe, uitgedroogd van de dorst, met vreselijke honger en een grote beet in haar been. Maar het ergste was, dat ze niet de rijkdom en de prins gevonden had, waarnaar ze zo op zoek was.

Het lelijke, luie meisje kreeg de beloning die alle harteloze mensen toekomt. Maar als je, zoals het mooie meisje, een goed hart hebt, hard werkt en zorgt voor de mensen en dingen om je heen, mag je er altijd op hopen dat je goede daden beloond worden.