Er was eens een zondagskind. Een meisje, gebracht door een vallende ster, geboren uit de wens van haar moeder en het verlangen van haar vader. Haar ouders hielden onvoorwaardelijk van haar en zij van haar ouders. Haar jeugd was rijk en beschermd omdat vader en moeder altijd klaar stonden om valkuilen te dichten, veiligheidsnetten te spannen en rimpels glad te strijken.

Natuurlijk bleek het onmogelijk om teleurstellingen en zorgen buiten de deur te houden. Het leven koos haar eigen wegen om het meisje de nodige lessen te laten leren. Maar altijd weer kon het zondagskind vertrouwen op het begrip en de troost van haar ouders. Omdat ze dat zo'n geweldig geschenk vond, wilde zij dit op haar beurt aan anderen doorgeven. Ze ontwikkelde allereerst de gave om goed te luisteren. Daarna probeerde ze zich in te leven, te begrijpen en niet te oordelen. Ze merkte dat ze hiermee veel voor anderen kon betekenen, maar toch... Het troosten, dat was zo verschrikkelijk moeilijk. Nu had ze horen vertellen over een wijze vrouw die in haar leven zoveel had meegemaakt dat ze alles wist over tranen en troosten. Zij zou haar vast de kunst van het troosten kunnen leren.

Toen het meisje bij de vrouw om raad kwam, keek deze eens diep in de jonge ogen.

"Lieve kind, probeer er voorlopig eerst gewoon voor anderen te zijn. Je hebt het zeker in je om te troosten, maar dat vermogen kan alleen groeien door tranen. Echt troosten kun je pas als je alle soorten tranen hebt gehuild. Ik geef je een aantal kruikjes mee, tranenkruikjes. Telkens als emotie je ogen met tranen vult, vang je een paar druppels op. Voor elk gevoel neem je een ander kruikje. En als je de tranen van je diepste verdriet hebt opgevangen, kom je bij me terug."

Teleurgesteld ging het meisje naar huis. Tranen. Dat lastige prikken in haar ogen, zoals nu. Het gevecht om die druppels niet over haar wangen te laten lopen. De schaamte om haar zwakheid te laten zien. En juist dat zou noodzakelijk zijn om te groeien? Ze verloor het gevecht of misschien gaf ze zich over. Tranen van teleurstelling druppelden in het eerste kruikje.

Er gingen jaren voorbij. Terwijl het meisje in vrouw en moeder veranderde, zorgde het leven ervoor dat ze ook de andere kruikjes vulde. Er vloeiden tranen van gekwetste trots, machteloosheid, eenzaamheid, angst, pijn en boosheid. Maar ook van geluk, ontroering, opluchting en blijdschap. Ze bewaarde de kruikjes zorgvuldig, tot uiteindelijk ook de tranen van het diepste verdriet haar ogen verlieten en in het laatste lege kruikje vloeiden.

Het duurde even voordat ze zich sterk genoeg voelde om terug te gaan naar het tranenvrouwtje. Toch leek het of de oude, wijze vrouw op haar had zitten wachten. Ze glimlachte terwijl ze op een na alle kruikjes van haar gast aanpakte. Een voor een liet ze de kruikjes leeg druppelen op een uitholling in een grote steen. Zodra de druppels de steen raakten, veranderden ze in prachtige kralen. Elke emotie kreeg een andere tint zodat er uiteindelijk een regenboog aan kralen lag.

Toen vroeg ze: "En mijn kind, welke tranen zitten er in het laatste kruikje, het kruikje van het diepste verdriet?"

"De tranen om hen die ik meer liefheb dan mezelf," was het antwoord.

De oude vrouw knikte goedkeurend. Ze liet de druppels uit het laatste kruikje op de steen vallen. Samen keken ze hoe de tranen in glazen kralen veranderden. Transparante kralen met kleine gekleurde flonkertjes. Betoverend mooi.

"Zuiver verdriet met flonkertjes acceptatie, liefde, vertrouwen, vergeving en mededogen. Dit," zei de wijze vrouw terwijl ze begon te rijgen, "zijn de tranen van de ziel." Heel aandachtig reeg ze alle kralen aaneen tot een prachtige ketting en hing deze liefdevol om de hals van de jonge vrouw.

"Wie deze kralen van het leven heeft gekregen, weet wie en hoe ze troosten mag."

En het zondagskind begreep.