O zo vele, vele jaren geleden waren de regenworm en de kikker buren want ze woonden beiden op het grasland. In die tijd had de regenworm een paar ronde en heldere ogen, maar de kikker had geen ogen en daarom noemden de mensen hem 'blindeman'. Deze twee buren woonden naast elkaar en nooit hadden ze ruzie. Omdat de regenworm zo'n goed karakter had, zong hij zelfs vaak een liedje voor de kikker om hem te helpen in zijn eenzaamheid en verdriet.

De kikker echter wilde dolgraag eens zien hoe de wereld er nu eigenlijk uitzag, en op een dag zei hij tegen de regenworm: "Beste vriend, zou jij mij niet eens je ogen willen lenen? Als ik maar één keer zou mogen zien, zou ik al tevreden zijn!"

De regenworm stemde dadelijk toe. Daarop plaatste de kikker de beide ronde, heldere ogen bovenop zijn eigen spitse hersenpan. In de eerste ogenblikken werd de kikker helemaal verblind door de zon maar na niet te lange tijd zag hij alle dingen van de wereld en de kikker zuchtte: "O, geen ogen hebben is een hel, wel ogen hebben is de hemel!"

En terwijl de kikker zuchtte kwam een kwade begeerte in hem op: met een plons sprong hij in het water en hij kwam niet weer aan land. De zielige regenworm zocht overal maar kon de bedrieger niet vinden. Daarom zingt de regenworm nu niet meer.

Maar de kikker was door bedrog aan zijn ogen gekomen, hoe je het ook bekijkt. Wat hij verder ook probeerde, die twee ogen bleven bol aan weerskanten van zijn hoofd staan: lelijk en belachelijk. Nu is dat nog tot daar aan toe, maar het vreemde is dat de kikker, hoewel hij nu ogen heeft, nooit meer gelukkig is. Hij blijft bang dat de regenworm hem zal vinden en de hele dag springt en hopt hij van hot naar her en de wind hoeft het gras maar te bewegen of hij vlucht weg, zelfs voor zijn eigen schaduw is hij doodsbenauwd.