Er leefde eens een man samen met zijn vrouw en hun zoontje. Hij was jager en elke morgen ging hij jagen in de omgeving. Hij doodde elke dag drie patrijzen waarmee hij zijn gezin voedde.

Op een mooie dag nam hij er vier mee naar huis en toevallig trof hij vlak bij zijn huis een keurig geklede man aan die hem om gastvrijheid vroeg. Hij legde uit dat hij op reis was en niet wist waar hij de nacht moest doorbrengen, in deze stad waar hij niemand kende.

De jager nodigde de reiziger bij hem binnen en gaf de patrijzen aan zijn vrouw om ze voor hen klaar te maken. Daarna nam hij zijn gast mee naar de moskee, omdat het tijd was voor het gebed.

zijn vrouw deed de patrijzen in een pan op het vuur. De mannen bleven lang in de moskee en de tijd ging voorbij.. In een hoek van het vertrek lag het kind te slapen. De vrouw begon flink trek te krijgen en het duurde zo lang. Ten slotte kon zij het niet uithouden en at ze haar patrijs op.

Toen ze zag dat haar zoontje nog steeds sliep, at ze ook een tweede patrijs. De tijd verstreek nog verder en de twee mannen waren nog steeds niet teruggekeerd. omdat haar honger nog niet gestild was, verloor zij al haar beheersing en at ook de laatste twee patrijzen op.

Toen werd haar zoontje wakker en begon te huilen: hij had honger! Juist dat moment had de gast uitgezocht om van de moskee terug te keren. Hij kwam eerder dan de vader des huizes, die nog wat was blijven napraten met een van zijn vrienden. "Wat is er met de jongen aan de hand? Waarom huilt hij?" vroeg hij. "Waarom hij huilt? Wel," antwoordde de vrouw, "wanneer er een gast bij ons is en het kind huilt, dan hebben wij de gewoonte om hem een klein stukje van het oor van de gast te geven, daar wordt hij stil van. En in dit geval huilt hij al een hele tijd en hij begrijpt maar niet waarom ik nog wacht."

De man deinsde achteruit, dodelijk verschrikt, en nam de benen juist op het moment dat de heer des huizes eraan kwam. "Wat is er met hem aan de hand dat hij zo hard wegrent?" vroeg deze. "Hij gaat er vandoor met de patrijzen! pak hem!, schreeuwde zijn vrouw. De echtgenoot zette de achtervolging van de reiziger in, terwijl hij riep: "Geef me er slechts een klein stukje van! Tenminste voor het kind! Een heel klein stukje maar!" En de arme reiziger, die dacht dat men het op zijn oor gemunt had, vloog er nog sneller vandoor... en werd niet meer ingehaald.