Er was eens een vrouw die helemaal alleen leefde, zonder echtgenoot of kinderen. Ze voe!de zich zo eenzaam dat ze het niet meer zag zitten. Op een dag ging ze zich beklagen bij een waarzegger: "O grote waarzegger, ik kom bij jou met mijn probleem, want jij bent de enige die me kan helpen." - "Wat is dan je probleem?" vroeg de waarzegger. "Ik word oud, en ik heb geen echtgenoot of kinderen. De eenzaamheid vreet me helemaal op." - "Wat zou je liever hebben, een man of kinderen?" wou de waarzegger weten. Ze antwoordde: "Zo belangrijk is een man nu ook weer niet. Ik zou vooral graag kinderen hebben."

De waarzegger gaf haar een opdracht: "Ga naar huis en haal daar een paar potten. Die vul je met de vruchten van de wilde vijgenboom. Zet de gevulde potten in je huis, en ga dan een wandeling maken door de velden." De vrouw deed precies wat haar was opgedragen. Ze zette de potten met de wilde vijgen in haar huis en ging daarna een vriendin bezoeken. Toen ze 's avonds terugkwam hoorde ze stemmen in haar huis, dat anders zo stil was. Dat zijn net kinderstemmetjes, dacht ze. En inderdaad klaterde haar tegemoet: "Daar komt moeder, daar komt moeder!" Eindelijk had ze de kinderen waarnaar ze altijd had verlangd. Ze hadden het hele huis opgeruimd en schoongemaakt.

Maar op een dag trof ze haar kinderen spelend aan toen ze thuiskwam, hoewel ze hun had gevraagd op de kalveren te letten. De dieren waren allemaal weggelopen, en de kinderen hadden gevochten. Hun kleren waren gescheurd. Ze zaten vol bulten en blauwe plekken. "Moet je dat vijgengebroed toch zien!" riep de vrouw razend uit. De volgende dag gingen de kinderen naar de wilde vijgenboom en werden opnieuw fruit.

Hun moeder huilde bittere tranen, toen ze bij thuiskomst haar huis leeg aantrof. Ze liep naar de waarzegger en verweet hem: "Wat heb je me aangedaan? Je nam de kinderen terug die me uit mijn eenzaamheid verlosten." De man hoorde wat er was gebeurd en sprak: "Mevrouwtje, er is niets dat ik voor u kan doen." - "Kan ik mijn kinderen dan niet uit in de vijgenboom halen?" smeekte ze radeloos.

De oude man antwoordde: "Je kan het altijd proberen, want het spreekwoord zegt: we komen ergens niet door onze bekwaamheden maar door onze vastberadenheid." De vrouw ging opnieuw met haar potten naar de wilde vijgenboom. Ze klom erin, maar toen ze vruchten wilde plukken, staarden die haar aan met van die grote bolle ogen. Ze versteende bijna van ontzetting, en liet de vruchten hangen. Nooit keerde ze terug naar de boom, waarin het vijgengebroed hing.