Er was eens een arme vrouw, die met haar drie dochters buiten in een klein huisje woonde. Ze waren alle drie mooi, maar de jongste was toch verreweg de mooiste. En gebeurde het wel eens dat de andere twee kribbig waren en ontevreden, omdat ze het zo arm hadden, de jongste was altijd vrolijk en hulpvaardig.

Op een dag zou moeder pannenkoeken bakken en ze stuurde daarom de oudste dochter uit om water te putten. Maar toen deze de emmer ophaalde zat er een kikker in.

"Kikvors, wil je er wel eens uitgaan!" riep ze boos.

"Als je met me wilt trouwen," antwoordde de kikvors.

"Ik zou je danken!" zei het meisje meteen en ze gooide de emmer leeg en putte opnieuw. Maar de kikvors zat alweer in de emmer en hoe dikwijls ze ook water schepte, het gaf niets, telkens was de kikker er weer in. Eindelijk gaf ze het op en keerde onverrichter zake naar huis terug.

Toen ging de tweede dochter naar de put. Zij schepte een emmer water, en toen zij zag dat er een kikvors inzat, vroeg ze of hij eruit wou gaan.

"Als je met me wilt trouwen," zei hij weer.

"Vriendelijk bedankt," riep het meisje en ze gooide het water weg, zodat de kikker op de grond terecht kwam. Maar pas had ze ander water geput of de kikvors nam een sprong en hipte weer in de emmer. Wat ze ook deed, de kikvors was haar telkens te slim af, en omdat ze niet thuis wou komen met het water waarin een kikker zwom, ging ook zij met een lege emmer terug.

Daarop moest de jongste dochter het huis uit om water te halen. Natuurlijk zat de kikvors ook weer in haar emmer en toen ze hem vriendelijk vroeg om eruit te gaan, zei hij ook tegen haar: "Als je met me wilt trouwen."

Eerst wilde ze dat niet, maar de kikvors keek haar met zijn grote ronde ogen zo smekend aan, dat ze uiteindelijk toestemde. Toen sprong de kikvors dadelijk uit de emmer, het meisje putte schoon water en keerde naar huis terug, terwijl de kikvors vrolijk achter haar aan huppelde.

Toen ze thuiskwam, lachte de moeder wat om dat huwelijk, want ze dacht dat het niet ernstig gemeend was en de kikker mocht blijven. Toen ze aan tafel gingen, smulden allen heerlijk van de pannenkoeken. De kikker zat naast de stoel van de bruid en kreeg rijkelijk zijn deel. Toen ze eindelijk naar boven gingen kon hij de trappen niet op en rolde telkens weer naar beneden, zo dik en rond was hij geworden van het eten.

Het meisje nam hem daarom maar op en droeg hem voorzichtig naar het logeerkamertje, waar hij de nacht zou doorbrengen. Maar toen het morgen geworden was, hoorden ze in het kamertje meer leven, dan men verwachten zou van zo'n klein dier. En toen de deur openging, kwam er geen kikvors uit, maar een prins in prachtige kledij met een gouden degen opzij en diamanten gespen op zijn schoenen.

Natuurlijk waren ze een en al verbazing en durfden geen woord te zeggen. Daarom begon de prins het eerst te spreken. Hij vertelde dat hij betoverd was geweest en dat alleen de belofte van een lief meisje om met hem te trouwen hem weer van een kikvors in een mens had kunnen veranderen. Zo werd dus het meisje een prinses en zij leefde heel gelukkig met haar prins. Maar de oudere zusters hadden erge spijt, dat begrijp je wel.