Er was eens een konijn dat zijn huis had gegraven onder een boom waarin een kraai zijn nest had. In de loop van de tijd waren de twee goede vrienden geworden. Toen, op een dag, vertelde het konijn de kraai dat hij had besloten op reis te gaan om zijn familie te bezoeken. "Ik ben met een paar dagen terug," zei hij tegen de kraai.

Maar de dagen gingen voorbij en het konijn kwam niet terug. In die tijd verscheen er een tweede konijn. Omdat hij merkte dat er niemand in het holletje huisde, besloot hij er te gaan wonen.

De kraai merkte wel dat er iets gebeurde, maar wist niet goed wat hij er van moest zeggen omdat ze er niet zeker van was wanneer het eerste konijn terug zou komen, als hij sowieso al terug kwam.

En dus had het tweede konijn het hol naar zijn zin gemaakt en woonde hij er gezellig toen plotseling het eerste konijn terugkeerde, zijn huis binnenging en er iemand anders in vond.

"Hoe durf je in mijn huis te wonen!" zei het eerste konijn. "Dit is nu mijn huis," zei de ander. "Ga alsjeblieft meteen weg."

Het eerste konijn legde uit dat hij voor maar een paar dagen was weggeweest om zijn familie te bezoeken. "Vraag het de kraai maar," zei hij tegen het tweede konijn, "hij weet dat ik hier heel lang heb gewoond, en dat ik het was die eigenhandig de grond voor dit hol heb uitgegraven en het hier gezellig maakte." Het tweede konijn antwoordde bozig: "Je kunt een huis niet voor altijd leeg laten staan en dan verwachten dat je terug kan komen wanneer je daar zin in hebt!"

Terwijl de twee konijnen zo kibbelden klonken hun stemmen steeds harder en harder, en het werd een echte ruzie. De kraai hoorde dit alles en vloog naar beneden om uit te zoeken wat er mis was. De twee konijnen vertelden van het probleem, en vroegen haar om te scheidsrechteren tussen hen: wie van hen mocht in het huis wonen?

"Ik denk niet dat ik het juiste dier ben om dat te doen," zei de kraai. "Het klopt dat ik het eerste konijn al heel lang ken, en hij is juist een goede vriend van mij geworden. Ik ben dus niet onpartijdig vrees ik. Misschien kunnen jullie naar de hop gaan. Dat is een hele wijze en rechtvaardige vogel. Ga naar hem toe en vraag zijn raad, maar je moet wel naar hem luisteren en aannemen wat hij zegt, anders verdoen jullie je tijd."

Nadat de kraai hen had uitgelegd waar de hop woonde, vertrokken de twee konijnen. Nadat ze een tijdje gewandeld hadden en in het woongebied van de hop waren gekomen, hoorden ze de speciale roep van de hop en zagen zij hem zitten aan de rand van een struikgewas op een lage tak. Het leek er op dat hij hen verwachtte. Zijn mooie gekleurde kuif stak uit boven zijn kleine slimme kop, die hij naar een kant hield, wachtend tot de konijnen zouden spreken. Zij begonnen direct door elkaar heen te praten waardoor de hop moest vragen om rustig en een voor een hun verhaal te vertellen. Nadat hij de reden van hun ruzie had vernomen zei de hop: "Jullie probleem is er niet een dat makkelijk valt op te lossen, vooral omdat jullie allebei gelijk hebben."

"Maar het was allang geleden mijn huis!" riep het eerste konijn. "Ik heb het gegraven."

"Maar nu woon ik daar!" riep het tweede konijn. "Het is nu mijn huis."

"Als jullie nu niet ophouden met ruzie maken vlieg ik weg," zei de hop.

Toen de twee rustig waren ging hij verder: "Er is een oplossing voor jullie probleem. Jullie tweetjes moeten geen vijanden meer zijn, en vrienden worden. Dan kunnen jullie samen het huis delen." De twee dieren keken elkaar aan en begrepen aan elkaars blik de wijze woorden van de hop. Zij glimlachten naar elkaar, en wandelden rustig terug langs de weg die ze gekomen waren, terug naar het huis waar ze samen zouden gaan wonen.