Eens, in het gouden tijdperk, speelden de engelen met boerenkinderen in het zand, de hemelpoorten stonden wijd open en een gouden hemelglans daalde als een fijne regen op de aarde neer. De mensen op aarde konden nog in de hemel kijken en zagen daar de gestorvenen tussen de sterren rondgaan en groetten ze. En de gestorvenen groetten terug.

Het mooiste van alles echter was de muziek die in die tijd uit de hemel klonk. God zelf had die gemaakt en de noten opgeschreven voor de duizend engelen die ze met violen, pauken en trompetten uitvoerden. Wanneer die muziek weerklonk, werd het heel stil op de aarde. De wind hield op met ruisen en de wateren van de zee en de rivieren stonden stil. De mensen knikten elkaar toe en drukten elkaar verstolen de hand. Het werd hun bij het luisteren zo wonderlijk te moede, zoals geen mens zich nu meer kan voorstellen.

Zo was het eens, maar het duurde niet lang. Want op een dag liet God als straf de hemelpoort sluiten en zei tot de engelen: "Staakt uw muziek, want ik ben bedroefd."

De engelen werden ook bedroefd en gingen, ieder voor zich, met hun blad muziek op een wolk zitten, scheurden de bladen in allemaal kleine stukjes, en lieten ze naar de aarde omlaag dwarrelen. De wind greep ze, joeg ze als sneeuwvlokken over berg en dal en verstrooide ze over de hele wereld. De mensenkinderen grepen ieder een snipper, de één een grote, de ander een kleintje en bewaarden die zorgvuldig. Ze beschouwden de snippers als een kostbaar bezit, het was immers iets van de hemelse muziek, die zo prachtig had geklonken.

Maar langzaamaan kwam er tweedracht en begonnen ze ruzie te maken, want ieder meende dat hij het beste stukje te pakken had gekregen. Ten slotte beweerde elk dat hij de eigenlijke hemelse muziek bezat en dat wat de anderen hadden schijn en bedrog was. Wie heel knap wilde zijn - en dat waren er heel wat - die maakte er nog van achteren en van voren een grote krul aan en was daar dan heel trots op. De ene floot a en de andere zong b; de een speelde het met mollen en de ander met kruisen. En geen van allen konden ze elkaar verstaan. Het was een spektakel als op de kermis. Zo is het vandaag de dag nog.

Maar wanneer de jongste dag zal komen, als de sterren naar de aarde terugkeren en de zon in de zee zinkt en de mensen zich aan de hemelpoort verdringen als de kinderen met Kerstmis bij de kerstboom, dan zal God door zijn engelen al de papiersnippers van zijn hemels muziekboek laten verzamelen, de grote net zo goed als de kleine en zelfs de allerkleinste stukjes, waar maar een enkele noot op staat. De engelen zullen alle stukjes weer aan elkaar passen. De hemelpoorten zullen openspringen en de hemelse muziek zal opnieuw klinken, even heerlijk als vroeger.

Dan zullen de mensenkinderen verwonderd en beschaamd staan te luisteren en de een zal tegen de ander zeggen: "Dat had jij! Dat had ik! Maar nu klinkt het pas wonderbaarlijk mooi en heel anders, omdat alles weer bij elkaar en op de juiste plaats is!"

Ja, ja! Zo zal het gebeuren. Daar kunt u van op aan.