Er was eens een kudde olifanten die in optocht door de steppe trok. De grootste ging op bezoek bij zijn schoonfamilie. Als cadeautje nam hij twee manden met honing mee. Aan de oever van de rivier die overgestoken moest worden zat een haas. Hij zei tegen de grootste olifant: "Hé, vadertje, jij moet toch naar de overkant. Kan je me niet meenemen?" - "Spring maar op mijn rug. Dan breng ik je naar de andere oever. En ook verder als je wilt," antwoordde de olifant vriendelijk.

De haas klom op de rug van de olifant en ging tussen de manden met honing zitten. Hij at er meteen één leeg. Toen de olifant de rivier uitkroop, zei de haas: "Vadertje, geef eens een steen. Dan heb ik iets om mee te spelen." De haas kreeg de steen en liet hem in de mand vallen. Een tijdje later zei hij: "Vadertje, geef nog eens een steen. Ik heb de vorige laten vallen!" En nog wat later: "Geef me maar een hoop stenen. Dan kan ik die naar de vogels gooien. Dat vind ik leuk."

Zo verving de haas de honing door stenen zonder dat de olifant het merkte. Het duurde niet lang of alle honing was op. Toen de haas hoorde dat de kudde bijna op haar bestemming was, zei hij: "Zet mij hier maar af, vadertje, ik ben waar ik wezen moet. Bedankt voor de lift!" Hij werd neergezet en verdween in de struiken.

De olifant schrok zich natuurlijk een hoedje toen hij in de manden keek. Alleen maar stenen en geen likje honing! Hij riep: "Die dekselse haas heeft mij gefopt." Daarna zette hij de achtervolging in, maar de haas dook weg in een hol. De bedrogen olifant slaagde er nog net in de staart van de haas te grijpen. Hij trok en trok eraan tot hij de hazenstaart ontvelde. Vlug greep hij de achterpoot van de haas vast. "Ha ha ha," gierde de haas, "die duffe sukkel heeft een boomwortel te pakken en denkt dat het mijn achterpoot is!" De olifant liet los en de haas sloeg weer op de vlucht.

Hij rende naar een paar herders toe en riep: "Hé jullie daar. Maak dat je wegkomt. Zien jullie die woeste olifant? Hij wil jullie de grond instampen!" De herders holden weg en de haas rende in de tegenovergestelde richting. De olifant dacht dat de herders achter de haas aanzaten en stormde hen achterna. Hij haalde hen in en zei: "Neem me niet kwalijk heren, heeft u misschien een haas gezien met een ontvelde staart?" - "U moet hem tegengekomen zijn," antwoordden de herders, "hij liep uw kant uit."

De haas was intussen al in een dorpje. Hij riep tegen een paar vrouwen die voor hun huisje zaten te naaien: "Moedertjes, zien jullie in de verte die olifant? Berg je maar, want hij heeft het op jullie gemunt." Vlug verborgen ze zich in hun huis. Toen de olifant hun beleefd kwam vragen: "Eerbiedwaardige dames, hebben jullie toevallig een haas gezien met een ontvelde staart?" hoorde hij welke kant de haas was uitgegaan.

Terwijl de olifant verder stormde, kwam de vluchtende haas een kudde antilopen tegen. "Vrienden, breng jezelf in veiligheid want die razende olifant wil jullie kwaad doen," riep de haas. De antilopen vluchtten, maar de olifant haalde hen in en sprak: "Beste vrienden, zagen jullie ergens een haas met een ontvelde staart? Ik heb nog een onaangename aangelegenheid met hem te bespreken." - "Hij is die kant uitgelopen," zeiden de antilopen en ze wezen de weg.

Maar onze vriend zat al midden tussen de hazen. Hij zei: "Zien jullie die woeste reus daar? Hij heeft een hekel aan hazen met huid op hun staart. Doe vlug het nodige."

Razendsnel ontvelden de hazen hun staart. Toen de olifant aankwam om naar de dief te vragen, zag hij dat geen enkele haas nog huid op zijn staart had. De olifant begreep dat zijn vijand hem te slim af was geweest, en ging zijn schoonouders opzoeken. Zonder honing!