Op een goede dag kwam een kameeldrijver met drie prachtige grote kamelen langs een dorpje in de bergen. De eigenaar van de kamelen had veel kostbare goederen bij zich: goud en zilver uit de landen aan de andere zijde van de woestijn, koralen opgedoken uit de Middellandse Zee en parels uit het Oosten. De toegang tot het dorp was versperd door een dichte cactushaag. Daarom bond de kameleneigenaar de beesten vast aan een stok in de grond en ging alleen door een kleine opening in de haag het dorp in. Daar werd hij verwelkomd door een man die sieraden maakte voor de plaatselijke bevolking.

De mannen bekeken elkaars spullen en onderhandelden over ruilen. Terwijl zij zo druk bezig waren was de echtgenote van de sieradenmaker een kijkje gaan nemen bij de kamelen. Deze dieren uit de woestijn met hun ongewone voorkomen waren in het bergdorpje een zeldzaam verschijnsel. Toen zij zag dat de kamelen de vruchten van de cactusplanten aan het vreten waren rende zij naar haar echtgenoot om hem te waarschuwen. Deze was verstoord over het feit dat de onderhandelingen over de ruil werden verbroken. Hij excuseerde zich bij zijn gast en liep met zijn vrouw naar de kamelen. Hij wees de grootste aan en zei: "Deze grote heet De Meester, die daar is De Meesteres en de kleine heet Mohammed." En terwijl hij zich tot de aldus heilig verklaarde kamelen wendde zei hij: "Doet u te goed aan de vruchten, want u hebt ze zelf geschapen."