Heel lang geleden leefde er een koning die wilde dat zijn zoon met prinses Helena zou trouwen. Prinses Helena was de dochter van koning Leugenaar. De zoon zei: "Maar vader, iedereen weet hoe slecht koning Leugenaar is. Waarom moet ik met zijn dochter trouwen?" - "Dat moet, jongen," zei de koning, "anders kun je geen koning worden." De zoon van de koning, de prins dus, besloot op weg te gaan naar het rijk van koning Leugenaar.

Hij liep en hij liep totdat hij midden in een ruzie belandde. Twee jongens stonden tegen elkaar te schreeuwen en zouden elkaar in de haren zijn gevlogen als de prins niet tussenbeide was gekomen. "Waar gaat het over?" wilde de prins weten. De jongens legden hem uit dat hun vader was gestorven en dat zij allebei vonden dat zij recht hadden op diens scheermes. "Een mes kun je niet delen," zei de prins, "maar geld wel. Verkoop het maar aan mij." Dat vonden de jongens een goed idee: op die manier kregen ze alle drie iets. "Maar wat is het voor een scheermes?" wilde de prins weten. "Als jullie erom vechten, moet het wel iets bijzonders zijn." De jongens vertelden de prins dat het een mes was dat je kon helpen als je in de problemen raakte. "Je roept Snij-Snel en dan zul je wel zien wat er gebeurt." Niet gek, dacht de prins en hij gaf de jongens honderd gulden, stopte het scheermes in zijn zak, en vervolgde zijn weg.

Het duurde niet lang of hij zag weer twee vechtende jongens. Weer kwam hij tussenbeide en hij hoorde dat zij om de weitas van hun overleden vader vochten. "En wat is er zo bijzonder aan die tas?" vroeg de prins."Als iemand op je schiet, dan zeg je tegen die tas Vang-Snel en dan vangt hij alle kogels op!" vertelden de jongens. "Precies wat ik nodig heb," zei de prins en hij kocht de weitas. Vele dagen later ontmoette de prins een oud vrouwtje dat hem vroeg of hij haar rug wilde wassen. Ze was te oud om dat zelf te doen. Natuurlijk zei de prins ja, en terwijl hij haar rug waste, mummelde het oude vrouwtje: "Wil je echt met prinses Helena trouwen?" - "Hoe weet u dat?" riep de prins verbaasd uit."Ik weet dat zij elke morgen in de rivier baadt. Zij kleedt zich uit aan de waterkant en zij legt haar kleren onder een boom. Ga ernaar toe en verstop haar kleren, dan zul je haar horen roepen: 'Wie heeft mijn kleren weggepakt? Breng ze terug, dan zal ik met je trouwen!' Maar... geloof haar niet. Laat haar rustig roepen. Want ze zal niet met je trouwen, als je haar kleren direct teruggeeft. Pas als ze voor de derde keer heeft geroepen, kun je met haar kleren te voorschijn komen."

De prins bedankte de oude vrouw voor haar raad en de volgende ochtend wachtte hij bij de rivier totdat prinses Helena kwam baden. Wat was ze mooi! Wat moest hij ook weer doen? O ja, haar kleren verstoppen... Na enige tijd kwam de prinses uit het water en zij liep naar de boom waaronder zij haar kleren had neergelegd. Maar waar zij ook keek en zocht, nergens zag zij haar kleren. Ze riep: "Wie mijn kleren terugbrengt, met hem zal ik trouwen!" - "Hier zijn ze..." wilde de prins zeggen. "Hé," schreeuwde een papegaai in de boom. "Denk aan de raad van de oude vrouw." De prins schrok, hij was bijna vergeten dat hij de prinses drie keer moest laten roepen. "Wie heeft mijn kleren weggepakt? Breng ze terug, dan zal ik met je trouwen!" vleide de prinses. Nog één keer... dacht de prins. "Wie mijn kleren terugbrengt, met hem zal ik trouwen!" De prins kwam te voorschijn. "Ik wil graag met je trouwen en mijn vader wil het ook graag," gooide hij eruit. "Maar mijn vader wil het niet," zei prinses Helena. "Hij gaat je allerlei opdrachten geven en als je niet goed bent, vermoordt hij je." - "Ik hou van je, ik wil met je trouwen," herhaalde de prins. "We zien wel," zei de prinses. "Als je een beetje goed bent, help ik je."

Koning Leugenaar stond op het balkon, met zijn adjudanten, en zag hen aankomen: "Ha, daar heb je m'n dochter met weer zo'n jongen die zijn leven wil verliezen." Hij trok zijn vriendelijkste gezicht en deed alsof hij blij was dat de prins met zijn dochter wilde trouwen. "Goed, geen probleem," zei hij, "je moet alleen maar de volgende opdracht uitvoeren. Morgen moet je een stuk bos voor me openkappen en dan moet je maïs planten en 's avonds wil ik graag een maïsbroodje van je eten." De jongen schrok zo hevig dat zijn voeten er koud van werden. Dat was toch een onmogelijke opdracht! Hij ging naar zijn kamer en even later kwam prinses Helena bij hem. "Wat moet je doen?" - "Iets onmogelijks!" - "Maak je niet druk," zei prinses Helena, "we zien wel. Ik heb je gezegd dat ik je zou helpen, als je een beetje goed bent. Als jij ervoor zorgt dat de bomen worden omgehakt, dan zal ik maïs planten en 's middags bak ik broodjes voor jou en voor mijn vader, die jullie 's avonds kunnen opeten." - "Afgesproken," zei de prins opgelucht en de volgende ochtend zei hij tegen het scheermes, dat hij van de vechtende jongens had gekocht: "Snij-Snel!" En voordat je met je wimpers kon knipperen, waren de bomen al omgehakt! "Goed zo," zei de prinses, "ga jij nu maar uitrusten, ik zorg voor de rest." En ja hoor, 's avonds zag koning Leugenaar een schaal vol maïsbroodjes op zijn tafel staan.

"Mmmmm," zei koning Leugenaar, "ze ruiken lekker, maar er zit een luchtje aan dit zaakje. Ik heb die jongen een onmogelijke opdracht gegeven, dus waarom zie ik hier maïsbroodjes op tafel! Ik zal hem leren." Koning Leugenaar riep de prins bij zich en zei: "Je hebt de eerste opdracht volbracht, nu de tweede. Morgenochtend laat ik je twee meisjes zien, een tweeling, die als twee druppels water op elkaar lijken. Jij moet me vertellen wie van de twee het eerst is geboren." Somber ging de prins naar zijn kamer waar prinses Helena al snel bij hem kwam. "Wat kijk je zo?" - "Moeilijkheid," zei de prins en hij vertelde hoe zijn tweede opdracht luidde. "Maak je niet druk," zei de prinses, "we zien wel. Ik zal een vlieg voor je sturen. Je moet goed opletten op welk oor ze gaat zitten. Ze zal drie rondjes vliegen en dan op het rechteroor van de eerstgeborene gaan zitten. Dat tweelingmeisje zal naar haar oor slaan, haar hoofd schudden, maar die vlieg zal niet weggaan. Je kunt je niet vergissen."

De volgende morgen kwam koning Leugenaar met de tweeling de kamer van de prins binnen. Achter de koning stonden al zijn soldaten met hun geweren in de aanslag... Fout antwoord? Vuur!!! De prins vroeg rustig: "Als ik het weet, mag ik dan met uw dochter trouwen?" - "Dat heb ik toch beloofd," loog koning Leugenaar, "jij wordt onze schoonzoon." De prins keek naar de tweeling en hij keek naar de vlieg die één rondje vloog, een tweede rondje, een derde... en landde op het rechteroor van een van de meisjes. Het tweelingmeisje sloeg naar de vlieg, schudde met haar hoofd, maar de vlieg bleef zitten waar zij zat. "Zij is het eerst geboren," wees de jongen. De koning was verbijsterd. "Hoe weet je dat?" - "Dat weet ik," zei de prins. "Wat ben ik blij dat je morgen met mijn dochter trouwt!" zei koning Leugenaar opgetogen.

Die nacht rende prinses Helena naar de kamer van de prins. Die sliep nog niet, hij was veel te opgewonden dat hij morgen met prinses Helena zou trouwen. Wat zou zijn vader blij zijn. Nu zou hij koning worden. "Waar ben je?" gilde de prinses. "Hier bij het raam. Kun je ook niet slapen? Toch zouden we beter naar bed..." - "Nee!" onderbrak prinses Helena hem. "Ga niet naar bed. Je weet toch dat ik vooruit kan zien. Kijk wat er zou gebeuren..." Ze pakte een houtblok en gooide het op het bed. Blam! Het matras kantelde en wierp het blok hout in een grote ketel met kokend water. "Dat zou met je zijn gebeurd! Mijn vader geeft het niet op, daarom moeten we vluchten. Hij wil helemaal niet dat ik met je trouw. Hij liegt!" De prins nam de prinses bij de hand en samen renden ze het paleis uit. "Kokodiako!" kukelde de haan, die ook al in dienst was van koning Leugenaar. "Iemands kinderen gaan ervandoor!" Koning Leugenaar sprong uit zijn bed en riep zijn soldaten. "Schiet op de prins, spaar mijn dochter!" De prins zei: "Laat ze maar schieten," en tegen zijn weitas - ooit van twee vechtende jongens gekocht, riep hij: "Vang Snel!" En ja hoor, de weitas ving alle kogels op! Maar toen de prins en prinses Helena bij de rivier kwamen, lag er geen boot om hen over te varen. "Maak je niet druk," zei de prinses. "We zien wel. Springen!" En ze sprongen in het water, veranderden onmiddellijk in twee eendjes en zwommen weg. "Vang ze voor me!" schreeuwde koning Leugenaar tegen zijn soldaten. "Ik sluit ze op en mest ze vet en dan eet ik ze op." Op het moment dat de soldaten in het water sprongen, veranderden de twee eenden in schitterende ara's. Ze vlogen op en vlogen weg tot... naar het rijk van de vader van de prins. Daar veranderden ze weer in prins en prinses en nog diezelfde dag organiseerde de vader van de prins een groot trouwfeest waarop tot ver na middernacht werd gedanst.