Anansi de spin dacht er op een dag ernstig over na om te gaan trouwen. Omdat hij goed kon dansen - en voor de verandering genoeg geld had - dong hij naar de hand van het mooiste spinmeisje, Takuma en maakte alles klaar voor een schitterende bruiloft.

Hij liet muzikanten komen van dichtbij en veraf en zorgde voor eten en drinken. Veel gasten werden uitgenodigd, maar natuurlijk alleen de belangrijke. Omdat Anansi zijn buren nog niet zo goed kende hielp Takuma hem de lijst met namen samen te stellen. "Ik geloof dat we niemand hebben vergeten, en toch zal de allervoornaamste gast er niet bij zijn," zei Takumi eindelijk. Anansi was verbaasd. "De voornaamste gast? Waarom nodigen we hem dan niet uit?"

"Hij gaat nooit uit. Hij blijft dag en nacht in de holle boom bij de beek."

"Wie is dat dan?"

"Hij heet Vuur, maar ga liever niet naar hem toe; hij sist en rookt tegen iedereen."

"Oké, het zou nog mooier zijn, als Vuur op onze bruiloft kwam," riep Anansi en liep naar de beek.

De holle boom waar de oude woonde, scheen wel leeg te zijn. Maar toen Anansi nog eens goed in het hol keek zag hij op de bodem kleine springende vonken. Hij riep heel hard "Hé!" - net zo lang tot de grijsaard hem antwoordde: "Wie heeft de moed om me wakker te maken? En wat wil je eigenlijk van me?" - "Ik ben gekomen om je voor een schitterende spinnenbruiloft uit te nodigen," schreeuwde Anansi in de holle boom.

"Ik kan niet uit gaan omdat ik te oud en te zwak ben," mompelde de grijsaard lusteloos en hij rolde zich tot een bal in elkaar.

Anansi liet zich niet uit het veld slaan. "Ik help je graag overeind, zeg maar wat ik moet doen?"

"Omdat je zo aandringt, luister dan! Je moet voor mij een pad maken tot aan je huis en dat met verdord gras, droge takjes en bladeren bestrooien, zodat het zacht is aan mijn voeten. Dan hoef je alleen nog maar een handvol droog gras hier naar binnen te gooien," bromde het oudje.

"Niets is makkelijker dan dat," lachte Anansi en ging vlug aan het werk.

Hoewel de spin het anders met werken niet zo nauw nam, spaarde hij zich nu niet. Hij strooide zorgvuldig de dunste grashalmen en de fijnste takjes uit en maakte in zijn huis de ereplaats voor de grijsaard klaar. Het was een mooie, luchtige, met kleine veertjes bewerkte zitplaats.

Toen alles klaar was en de bruid in haar bruiloftskleed schitterde, toen de muzikanten hun instrumenten stemden en alle gasten hadden plaats genomen, liep Anansi naar de oude en gooide een armvol droog gras in de holle boom en riep: "Kom Vuurtje, het feest begint. Je zult het zeker fijn vinden bij ons!" - "Ik kom al," klonk het uit de holle boom, "Ach, ach, mijn arme oude botten..."

Toen stegen er ineens rookwolken uit de boom op, Anansi kreeg een hoestaanval en sprong geschrokken opzij. Een vlam schoot omhoog. Het oudje sprong op het droge pad, liep er zo vlug als de wind overheen en voordat je het wist was hij bij het huis.

Anansi was deze keer toch niet zo slim geweest! De vlammen verteerden het hele huis, de bruiloftsgasten vluchtten naar alle kanten zo snel als ze konden en toen het huis verbrand was stonden Anansi en zijn vrouw voor een hoopje as. "Je had gelijk," zei hij tegen zijn vrouw. "Die oude mopperpot hadden we niet moeten uitnodigen."

Anansi liet de moed niet zakken. "Nu moet ik maar weer eens bedenken hoe we weer aan geld en goederen komen," zei hij.

En zoals je weet is Anansi listig genoeg om dat voor elkaar te krijgen!