In het oude Neustrië ligt een hoge berg, wiens voet bespoeld wordt door het riviertje de Audelle. Dit is de berg der minnenden en iedereen in de omtrek weet u de droevige oorsprong van die naam te verklaren.

In heel oude tijden verhief zich namelijk eens, niet ver van deze berg, een trotse burcht, en in deze burcht woonde de vrijheer de Pont-Saint-Pierre met zijn enige dochter. Nu was daar een jonge schildknaap, die had de beeldschone jonkvrouw de Pont-Saint-Pierre toevallig eens van verre aanschouwd en sinds die tijd kon hij haar lieflijk beeld niet meer vergeten. Hij was voortaan onuitputtelijk in het vinden van voorwendsels om de oude vrijheer de een of andere boodschap over te brengen en elke keer, wanneer hij bij zulk een gelegenheid de jonkvrouw te zien kreeg, werd zijn liefde voor haar nog vuriger en dieper. Ook de jonge maagd had hem opgemerkt en zodra ze hem zag, bloosde ze tot diep in haar slanke, blanke hals.

Eindelijk vond de jonge schildknaap een gelegenheid om haar één ogenblik alleen te spreken te krijgen en haar zijn liefde te bekennen. Haar antwoord verstond hij weliswaar niet, zo zacht werd het uitgesproken, maar een enkele blik van haar grote donkere ogen verried hem, dat ook hij haar niet onverschillig was. Dit wetende, kon de jongeling zich niet langer bedwingen!

Al was hij dan maar een bescheiden schildknaap, hij waagde het toch voor de trotse vrijheer te treden, en in alle vormen aanzoek te doen om de hand van zijn enige dochter. Deze mat hem een tijdlang met een sportende blik en sprak eindelijk: "Welaan jonker, je kan mijn dochter verdienen, als je wilt. Zie je die hoge berg daarginds? Indien het je lukt mijn dochter die berg op te dragen tot aan de hoogste top, dan zal je mij daar vinden met een priester, die je onmiddellijk na je aankomst met elkaar in de echt zal verbinden. Dit is mijn laatste woord."

De jongeling, deze voorwaarde vernomen hebbende, was zo dankbaar bij het hem voorgespiegelde vooruitzicht, dat de zware taak, hem opgelegd, hem, daarbij vergeleken, licht voorkwam.

Ja zeker, wel kwam hem de berg veel hoger voor dan hij ooit had gedacht, nu hij er door het burchtvenster naar keek, maar zou hij haar, die hij boven alles beminde, niet nog veel en veel hoger kunnen dragen, gesterkt door zijn machtige liefde? Hij twijfelde geen ogenblik, of het waagstuk zou gelukken. Welk een heerlijk vooruitzicht, zijn lieflijke bruid in zijn sterke armen naar het altaar te mogen dragen - het echtaltaar, dat hen wachtte in de hoge, reine lucht op de hoge bergtop!

Zodra de volgende ochtend de zon boven de kimmen verscheen, begaf hij zich vol vertrouwen naar de plek aan de voet van de berg, waar, volgens afspraak, de jonkvrouw hem zou wachten. Zie, daar stond ze reeds, en, om toch maar zo licht mogelijk te wegen in de armen van hem, die haar omhoog zou moeten dragen, had ze al haar sieraden en ook alle kledingstukken, die ze maar enigszins kon ontberen, in het gras gelegd. Haar ogen straalden van liefde toen ze hem zag aankomen, maar op haar zacht gezichtje lag een zorgelijke uitdrukking. Zou hij het kunnen? Zou hij haar waarlijk zo hoog kunnen dragen? O, die vreselijke berg! Hoe hoog was hij en hoe steil!

Maar de jongeling stelde haar gerust. "Eén kus van u, schone jonkvrouw, zal mij reuzenkrachten schenken! Elke keer, wanneer ik uw zachte armen om mijn hals zal voelen en uw lief gezicht tegen het mijne, zal mijn kracht opnieuw aangroeien. Wees maar gerust, mijn lief, en vertrouw op mij!" Toen vleide ze haar tedere armen om zijn hals en kuste hem op de mond, en hij sloeg juichend de armen om haar heen en begon snel te klimmen - al hoger - al hoger!

Langzamerhand had zich onder aan de berg een grote menigte verzameld, nieuwsgierig om te zien hoe dit gevaarlijke waagstuk zou aflopen. Geen oog bleef droog bij het zien van de schone, slanke jongeling, die daar tegen de berg opklom, met de jonkvrouw in zijn armen.

Eerst steeg hij zo vlug als had hij vleugels, maar op den duur werd zijn stap al langzamer en langzamer. Af en toe was hij genoodzaakt, zijn lieve last voor een ogenblik voorzichtig neer te laten op een begroeid plekje, teneinde haar op de andere arm te kunnen nemen, opdat de andere zou kunnen uitrusten. Maar zijn moed bleef ongebroken! Al hoger en hoger klom hij, totdat ze samen, van beneden af gezien, slechts één grote stip geleken. Zou hij de top bereiken? Al vaker en vaker stond hij stil, al langzamer en langzamer bewoog hij zich voorwaarts...

Alle toeschouwers hielden de adem in en vervloekten de vader, die zijn jonge, dappere schildknaap zo'n duivelse proef had opgelegd. En zijn eigen kind, liep dat dan ook geen gevaar? Indien de jongeling struikelde, zouden ze immers allebei te pletter moeten vallen op de rotsen!

Nu was hij bijna boven, maar hij kon blijkbaar niet meer voort! Een ogenblik stond hij stil, als om zijn laatste krachten te verzamelen - toen klom hij in één stuk door tot aan de top. Even wankelde hij, eer hij de voet op het vlakke plateau zette, waarop het huwelijksaltaar hem wachtte, maar een ogenblik later zette hij zich weer schrap! Hij bereikte het altaar, liet voorzichtig zijn bruid op de grond glijden, en zonk zelf bewusteloos neer voor haar voeten!

Het hielp haar niet of ze naast hem knielde, of ze hem de liefste woordjes in het oor fluisterde! Zijn trouwe hart had opgehouden te kloppen. Haar bruidegom was niet meer.