De dieren hielden niet van de coyote. Sommige dieren dachten dat hij gek was en andere vonden dat hij opschepperig was. Tegen geen enkel dier was de coyote vriendelijk. De muizen hielden niet van hem omdat hij gemeen was tegen hen, hij noemde hen altijd stomme muizen en zij vonden dat de coyote eens een lesje verdiende.

Op een dag, wanneer hij eens aan het wandelen was, vroeg hij aan de muizen waarom ze zoveel lawaai maakten rond de boom. "Snel! Snel! Werp die kabel over de tak!" had er een muis geschreeuwd. "Ik heb een zak nodig, ik heb een zak nodig," schreeuwde een andere muis.

Zij schreeuwden in het rond, struikelden over elkaar en liepen op de kabels, die anderen dan weer over de tak gooiden. "Wat doen jullie toch, stomme muizen?" vroeg de coyote. "Wij hebben niet veel tijd om tegen u te praten," piepte een van de muizen, terwijl ze nog een kabel over een andere tak gooide. "Maar heeft u het niet gehoord? De noordenwind gaat hagelstenen meebrengen en wij gaan zakken ophangen, zodat we daar in kunnen kruipen en de hagelstenen ons niet kunnen raken." - "Ik ben ook bang van hagelstenen," zei de coyote, "ik wil ook in zo'n zak schuilen."

Alle muizen hielden als bij wonder ineens op met werken. "In orde," piepte een van de muizen, "maar u zal voor uw eigen zak en kabel moeten zorgen want onze zakken zijn niet groot genoeg en we zijn niet sterk genoeg om de kabel rond de tak te krijgen die u moet dragen." - "Geen probleem," zei de coyote, "ik heb alles thuis liggen." Toen haastte de coyote zich naar huis, want de noordenwind kon ieder moment opsteken.

De muizen wachtten tot hij uit het zich was en schoten dan in een lach. Toen ze hem zagen terugkomen hielden ze op met lachen en werkten ze verder. Vlug gooide de coyote een kabel over een tak en hing de zak vast aan het uiteinde. "Ik wil het eerste naar boven, dan ben ik toch al beschermd," sprak hij. "Als ik in de zak kruip en jullie trekken allemaal samen aan het andere uiteinde van het touw, dan krijgen jullie mij wel boven," sprak hij heel slim.

De muizen schudden onzeker hun hoofden. "Doe het of ik bekijk jullie nooit meer," schreeuwde de coyote. "In orde," zeiden de muizen. De coyote kroop in de zak en de muizen trokken hem naar boven. Op hetzelfde ogenblik gooide een van de muizen een steen naar boven, recht in de zak waar de coyote in zat. "Oef, juist op tijd," zei de coyote, "ik voel al een hagelsteen."

"Vlugger, vlugger, harder trekken, stomme muizen," schreeuwde hij. Toen de coyote boven was bonden zij het uiteinde van de kabel rond de stam van de boom. Toen begonnen de muizen met steentjes te gooien in de zak van de coyote. "Ooowww! Ooowww!" huilde de coyote. "Het onweer zal spoedig overgaan," zeiden de muizen.

Wel een half uur, gooiden de muizen steentjes, tot ze vonden dat het nu wel genoeg was geweest. "De noordenwind is gaan liggen," zeiden de muizen. "Je kan terug naar beneden." Ze maakten het uiteinde van de kabel los van de boomstam en de zak kwam met een grote plof naar beneden.

De coyote kroop langzaam uit de zak, overal gekneusd van zijn zware val en zei: "Ik dacht dat ik ging sterven, zo'n grote hagelstenen!" Maar toen voelde de coyote aan de grond. Die was kurkdroog. Hij keek naar de blauwe hemel en zag dat er geen wolkje te zien was. Hoe kon dit nu?

"Wij bedrogen u, meneer coyote, u denkt altijd de slimste van het bos te zijn en zegt dat wij stomme muizen zijn, maar zeg nu zelf, wie is het stomste?"

"Dit zet ik jullie betaald, maar niet vandaag," zei de coyote. "Mijn hoofd, mijn rug en mijn neus doen pijn." Hij stond op en vloekend strompelde hij naar huis.